تهمت زدن،پيروى از حدس و گمان و ظن،و بدگويى پشت سر ديگران، شايعه‌پردازى و انتشار آن مخالف است.شايعه احتياج به گفتن ندارد با قلم و نوشتن هم محقق مى‌شود.قرآن كريم براى جلوگيرى از زمينه‌هاى بروز شايعه با صراحت از مردم مى‌خواهد:

وَ لاٰ تَقْفُ مٰا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ انَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤٰادَ كُلُّ اولٰئِكَ كٰانَ عَنْهُ مَسْئُولاٰ [1]

و هرگز آنچه را كه بدان علم و اطمينان ندارى دنبال مكن (بى‌تحقيق در پى سخنى مرو و كسى را نيك و بد مخوان و از احدى نكوهش و ستايش روا مدار و به كسى ظن بد مبر) همانا كه گوش و چشم و قلب،از همۀ اينها (در پيشگاه خداوند) پرسش خواهد شد.

1-2-5-شايعه‌سازى و شايعه‌پراكنى از ديدگاه روايات

پيشوايان دين،شايعه‌سازى و شايعه‌پراكنى را عليه مؤمنين و آنان كه در خط اسلام هستند منع كرده و آن را حرام و از معاصى كبيره مى‌دانند.

از حضرت رسول اكرم(ص) روايت شده:

مَنْ اذٰاعَ فٰاحِشَةً كَمُبْتَديٖها [2]

هر كه گناه مؤمنى را فاش كند چنان باشد كه خود آن گناه را كرده باشد.

همچنين آن حضرت شايعه‌سازان را از مبغوض‌ترين مردم مى‌داند و مى‌فرمايد: