امام كه به تنهايى همۀ ابعاد و همۀ لحظات اين امانت سنگين را بر دوش مى‌كشيد، در همان اوّلين هفتۀ جنگ كه در اوّلين سال جنگ برگزار مى‌شود، فرصت را مناسب مى‌بيند و هنرمندان را به وظيفۀ سنگينشان توجه مى‌دهد:

در اين هفته، نويسندگان، گويندگان و رزمندگان و افشاگران و هنرمندان به بررسى كامل جنگ مى‌پردازند و ابعاد اين واقعۀ تاريخى را روشن مى‌نمايند. [1]

و او كه نَفَس مسيحايى داشت و نفخۀ رحمان از لب‌هاى او در جان عصر دميده مى‌شد، در هر فرصتى اين تذكر مهم را فراياد مى‌آورد:

لازم است ملّت شريف ايران عموماً و خصوصاً دولتمردان و گويندگان و نويسندگان و شاعران و هنرمندان از اين قشرهاى فداكار هريك به سهم خود قدردانى نمايند و مراحل مختلف پيروزى اين حماسه‌آفرينان را با گفتار و نوشتار و كردار خود، در معرض نمايش گذارند. [2]

و بدين‌گونه، آن ضرورت جامۀ عمل پوشيد و هنر دفاع مقدّس همزمان با آغاز دفاع و شكل‌گيرى جبهه و تشكل بسيج و بسيجيان متولد شد و پابه‌پاى دفاع مقدّس در شناخت و تبيين و نمايش آن، بالا برافراشت و باليد. به سخن ديگر، لحظه‌به‌لحظه همراه دفاع مقدس و در خدمت دفاع مقدّس، در سنگر فرهنگ و هنر جنگيد و اكنون كه دشمن بيرونى به‌ظاهر عقب نشسته و جهاد اصغر پايان يافته است، جهاد اكبر همچنان به قوّت خود باقى است، زيرا طبيعى است تا انسان وجود دارد، سفر از نفس امّاره تا نفس مطمئنه نيز وجود دارد و تلاش‌هاى شيطان نفس و شيطان بزرگ در به فراموشى سپردن آن