3-2. هجوم وهّابى‌ها به عراق

در سال‌هاى آخر سدۀ 12 قمرى، پيروان محمدبن عبدالوهاب در عربستان سر به شورش برداشتند و با ادّعاى پيرايش دين با بسيارى از معتقدات فرقه‌هاى مختلف اسلامى به ويژه شيعيان مخالفت ورزيدند و تلاش گسترده‌اى را براى مبارزه با آنچه مظاهر غيردينى و شرك‌آلود مى‌خواندند، آغاز كردند. دامنۀ اين طغيان از مرزهاى عربستان و مكّه و مدينه گذشت و به عراق كشيده شد و دو شهر كربلا و نجف مورد هجوم وهّابيان قرار گرفت.

در حملۀ آنان به نجف، شيخ جعفر كاشف‌الغطا براى دفاع از شهر و مقدسات، خود مسلّح شد و ديگر عالمان و طلاّب و مردم را نيز مسلّح ساخت و با مهاجمان جنگيد و سرانجام آنان را مجبور به فرار كرد. وى پس از آن دستور داد ديوارى استوار بر گرد شهر نجف بكشند تا به هنگام تاخت و تاز وهّابيان، شهر و مردم آن در امان باشند. [1]

4-2. سلطۀ فرانسه بر لبنان

در پايان جنگ جهانى اوّل لبنان به اشغال نيروهاى متفقين درآمد و در سال 1923 ميلادى جامعۀ ملل لبنان و سوريه را به طور رسمى تحت قيمومت فرانسه درآورد. پيش از اين، لبنان تحت حكومت عثمانى بود.

آيةاللّه سيد عبدالحسين شرف‌الدين هم در دورۀ عثمانى‌ها و هم در عصر فرانسويان زحمات بسيارى را در راه آزادى ملّت لبنان متحمل شد. مجاهدات او در دورۀ عثمانى‌ها منحصر به امور دينى بود، امّا در دوره سلطۀ فرانسويان كار سياسى او آغاز شد. وى در اين دوره به بيدارى افكار مردم و توجّه دادن آنان