و عزّت را براى جبهۀ اسلام و مسلمين رقم زد، و اين به خاطر تفكر بسيجى‌گونه و اعتماد به نفس بالاى او بود كه توانست به موفّقيت و پيروزى‌هاى متعدّد در جنگ دست يابد. [1]

مباحث مربوط به نقش نيروهاى نظامى و وحدت آنها با هم و با ديگر آحاد جامعه در دو بخش زير سامان يافته است؛ اوّل، ارتش، دوم، سپاه و بسيج.

1-1. ارتش

نقش وحدت نيروهاى نظامى در دفاع مقدس را با تمثيلى از ستوان‌يكم خلبان حسين نورى شروع مى‌كنيم:

ارتش، سپاه و بسيج مانند اعضاى يك تيم فوتبال مى‌باشند كه همگى در زدن گل دخالت دارند و گلى كه زده مى‌شود، همگى خوشحال و مسرور خواهند شد. تيم فوتبال جمهورى اسلامى ايران كه بازيگران آن سپاهى، ارتشى، بسيجى، خلبان و مردم هستند، گل‌هاى زيادى به دروازه صدام زده‌اند و در اوج قدرت و شادمانى باز هم گل خواهندزد. [2]

مرحوم، امير ظهيرنژاد نيز در بارۀ اتّحاد نيروها مى‌گويد:

در اين جنگ تحميلى در كنارِ سرباز، پاسدار و در كنارِ پاسدار، بسيج، عشاير و جنگجويان غيرنظامى و داوطلب و در كنار همۀ اين‌ها ژاندارم و پاسبان همه با هم متّحد و يكپارچه با دشمن مى‌جنگند. [3]

بخشى از تلاش‌هاى نيروهاى ارتش در پشت جبهه و در صنايع خودكفايى و