و صميميت برخورد مى‌كرد. سراسر پيام‌ها و سخنرانى‌ها و ديدارهاى امام لبريز از محبت به عاشقان سحرخيز جبهه‌هاى جنگ بود. براى نمونه، خطاب به رزمندگان مى‌فرمود:

تا زنده هستم و تا رمق در جسم و جان دارم، از حمايت و دعاى خير براى شما دريغ نخواهم كرد و شما را از بهترين عزيزان و همراهان خود مى‌دانم. [1]

اظهار محبت امام به رزمندگان و فرماندهان در ملاقات‌هاى‌حضورى با آنان متجلّى‌تر و محسوس‌تر بود. يكى از فرماندهان در اين‌باره مى‌گويد:

هربار كه خدمت حضرت امام مى‌رسيديم و براى زيارت دست‌ايشان را در دستمان مى‌گرفتيم، حضرت امام محكم دستمان را فشار مى‌داد؛ اول يك‌قدرى تأمل كرده و بعد در حالى كه به چشمان طرف نگاه مى‌كردند، دست را محكم مى‌فشردند. بر اثر اين حركت حالتى به وجود مى‌آمد كه قلب آدم را تكان مى‌داد. البته اين محبت بين حضرت امام و رزمندگان دوجانبه بود و تأثيرات مثبتى در جبهه مى‌گذاشت. [2]

بى‌پيرايگى امام در جمع فرماندهان و رزمندگان جبهه و نبودن تشريفات رسمىِ رايج ميان يك رهبر و فرمانده كل قوا با نيروهاى تحت امر در ملاقات‌هاى خصوصى، تصويرگر گوشه‌اى از محبت و صميميت قلبى امام به رزمندگان است. يكى از جالب‌ترين صحنه‌هاى اين ابراز صميميت اين‌گونه بود:

وقتى فرمايشات امام تمام شد، برادرها ديگر تحمل نكردند و گِردحضرت امام حلقه زدند؛ يكى پاى امام را مى‌بوسيد، يكى دست امام را مى‌بوسيد. در آن‌جا