سياستمداران آمريكا براى از دست‌دادن پايگاه خود در حساس‌ترين منطقۀ خاورميانه و در همسايگى ابرقدرت سياسى-نظامى بلوك شرق، به‌شدّت نگران بودند و تلاش‌هاى گوناگونى را براى اعادۀ سلطۀ خويش بر آن انجام دادند. يكى از اين تلاش‌ها تحميل جنگ براى تضعيف يا شكست نظام جمهورى اسلامى بود. امام در اين‌باره مى‌فرمايد:

قدرت‌هاى بزرگ كه دستشان از مخازن بزرگ ايران كوتاه شده‌است و سلطه و قدرتشان با همت ملت ايران و قواى مسلح آن قطع گرديده است، اكنون به دست و پا افتاده‌اند تا با جنگ‌افروزى بين برادران، سلطۀ خود را اعاده دهند و چپاولگرى خود را از سر گيرند. [1]

روزنامۀ فيگارو چگونگى تبانى آمريكا با عراق را براى هجوم به‌ايران را در گزارش خود چنين بيان مى‌كند:

جريان جنگ ايران و عراق در واقع از ژوئن گذشته (تيرماه 1359) زمانى آغاز شد كه برژينسكى به اردن سفر كرد و در مرز دو كشور اردن و عراق با شخص صدام ملاقات كرد و قول داد كه از صدام‌حسين كاملاً حمايت نمايد و اين امر را تفهيم كرد كه آمريكا با آرزوى عراق در مورد شط‌العرب (اروندرود) و احتمالاً برقرارى يك جمهورى عربستان در اين منطقه مخالفت نخواهد كرد و بالاخره، كليۀ اقدامات، به كشاندن عراق به جنگ عليه ايران منجر شد. [2]

و پس از اين ديدار محرمانه مقدمات حمله به ايران فراهم شد و رژيم عراق «با تحريك آمريكا» از زمين و دريا و هوا به ايران هجوم آورد. [3]امام نقش خصمانۀ آمريكا را در اين جنگ به‌خوبى برملا مى‌كند: