عنوان مهبط وحى الهى و آورندۀ احكام تشريعى براى هدايت بشر؛ دوم، رهبرى امامان معصوم (ع) به عنوان مفسّران وحى الهى و نگهبانان مكتب حياتبخش اسلام و سوم، رهبرى فقيهان جامع‌الشرايط بعد از غيبت امام معصوم (ع) كه استمرار رهبرى انبيا و امامان معصوم است، با اين تفاوت كه اينان داراى علم لدنّى و عصمت مى‌باشند، امّا فقيهان با اكتساب شرايط اجتهاد، علم، تقوا، عدالت، سياست و كياست، در مسند رهبرى جامعۀ اسلامى قرار مى‌گيرند.

مسألۀ ولايت فقيه و جانشينى امام معصوم در ادارۀ حكومت و تمام امور شرعى، سياسى و اجتماعى جامعۀ مسلمين كه از آن به ولايت فقيه تعبير مى‌شود، از مهم‌ترين مسائلى است كه در كتب فقهى مورد بحث قرار گرفته است. امام خمينى در اين‌باره مى‌فرمايد:

پيغمبر اكرم كه از دنيا مى‌خواست تشريف ببرد، جانشين وجانشين‌ها را تا زمان غيبت تعيين كرد و همان جانشين‌ها تعيين امام امت را هم كردند. به طور كلى اين امت را به خود وانگذاشتند كه متحيّر باشند، براى آن‌ها امام تعيين كردند، رهبر تعيين كردند. تا ائمۀ هدى سلام‌اللّه عليهم بودند، آن‌ها بودند و بعد فقها؛ آن‌هايى كه متعهدند، آن‌هايى كه اسلام‌شناسند، آن‌هايى كه زهد دارند، زاهدند، آن‌هايى كه از دنيا اعراض دارند، آن‌هايى كه توجه به زرق و برق دنيا ندارند، آن‌هايى كه دلسوزند براى ملت، آن‌هايى كه ملت را مثل فرزندان خودشان مى‌دانند، آن‌ها را تعيين كردند براى پاسدارى از اين امت. [1]

بنابراين، ولايت فقيهان جامع‌الشرايط كه از نظر «علم» و «عدالت»