يك‌روز بچّه‌ها شور و شوق خاصى داشتند. گفتم: چى شده؟ گفتند: مى‌خواهند صداى حضرت امام را پخش كنند! سال‌ها بود كه صداى ملكوتى آن بزرگ‌مرد تاريخ را نشنيده بوديم. همۀ مشتاقان در انتظار شنيدن كلامش بودند. هنگامى كه حضرت امام سخن گفتن را شروع كرد، گريه به بچّه‌ها امان نداد و اگر بعثى‌ها به‌سرعت صداى امام را قطع نمى‌كردند، شايد سيلاب اشك بچّه‌ها فضاى اردوگاه را دربر مى‌گرفت. [1]

دست‌نوشته‌هايى كه رزمندگان به عنوان پند و اندرز براى يادگارى در دفترچۀ خاطرات يكديگر مى‌نگاشتند، بيش‌تر، در سفارش به حمايت از امام بود:

فقط يك سفارش سنگين دارم كه به شما مى‌گويم؛ امام را تنهانگذاريد، امام را با فتوايش، امام را با دستوراتش، امام را با فرمان خداگونه‌اش، امام را با فرمان جهاد دادنش، امام را با فرمان خالى نگذاشتن جبهه‌ها، امام را با معنوياتش، امام را با سفارش تنها نگذاشتن روحانيّت، امام را با امامتش و امام را. . . . [2]

در وصيت‌نامۀ شيوا و عارفانۀ شهيدان كه مشتمل بر كلمات و معانى برخاسته ازعمق جان است، نام امام در قالب و پوشش واژه‌هاى زيباى «بت‌شكن» ، «حسين زمان» ، «وارث ابراهيم» ، «نايب امام زمان» و. . . آمده است. شهيدان به همرزمان، والدين، برادران، فرزندان و همسران خويش، بر حمايت از امام و اطاعت از دستوراتش تأكيد مى‌كردند:

هميشه در خط امام باشيد، امام را تنها نگذاريد و تنها در خط اوكه همان خط اسلام و قرآن و پيامبر و ائمه است، قدم بگذاريد، براى سلامتى امام دعا كنيد