امام در پاسخ به يكى از اعضاى دفترشان كه از ايشان پرسيد آيا مى‌توان از كمك‌هاى مالى مردم به جبهه براى خانوادۀ فرماندهانى كه در جبهه هستند و ماه‌ها به خانه‌شان نيامده‌اند و گرفتارى مادى دارند پرداخت كرد، فرمود:

اشكال ندارد؛ اگر آن‌ها به جبهه نروند كه جنگ نمى‌شود. [1]

و به مسؤولان نظام اسلامى چنين سفارش نمود:

نگذاريد پيش‌كسوتان شهادت و خون در پيچ و خم زندگى روزمرۀ خود به فراموشى سپرده شوند. [2]

و سرانجام، پس از پايان هشت سال دفاع مقدّس نيز دستور رسيدگى به وضعيت معيشتى رزمندگان را به كارگزاران جمهورى اسلامى صادر فرمود:

اكثريت اين قشر و رزمندگان عزيز اسلام از طبقات محروم و كم‌درآمد بودند و مرفهين كم‌تر دل براى انقلاب سوختند، ولى وظيفۀ ماست كه در حد توان و مقدورات، قدرشناس زحمات آنان باشيم و من ميل ندارم كه اين قدرشناسى فقط در حد تعريف و تمجيد ظاهرى خلاصه شود، بلكه در همه‌نوع امتيازات اجتماعى و اقتصادى و فرهنگى به آنان بها داده شود. [3]

مصلحت زجركشيده‌ها و جبهه‌رفته و شهيد و اسير و مفقود و مجروح‌داده‌ها و در يك كلام مصلحت پابرهنه‌ها و گودنشين‌ها و مستضعفين بر مصلحت قاعدين در منازل و مناسك و متمكنين و مرفهين گريزان از جبهه‌ها و جهاد و تقوا و نظام اسلامى مقدم باشد. [4]