عمليّات بيت‌المقدس در تاريخ 10/2/60 با هدف‌فتح خرمشهر آغاز شد، امّا وجود خاكريزهاى ممتد، كانال‌ها و ميادين مين متعدد و استقرار گردان‌هاى تانك براى حفاظت از شهر، وضعيت پيشروى نيروهاى اسلام را در مراحل پايانى عمليات با مشكل مواجه ساخته بود. به گفتۀ شهيد معينيان، مسؤول اطلاعات قرارگاه نصر، «عراق براى پدافند خرمشهر طرحى شبيه به طرح اسرائيل براى حفاظت از كانال سوئز به‌كار برده بود» . [1]به همين دليل، روحيۀ رزمندگان رو به ضعف نهاده، و چيزى نمانده بود كه نتايج مرحله‌هاى قبلى نيز از دست برود. شهيد همّت در بارۀ اين وضعيت و تأثير گفتۀ امام در روحيه و توان رزمندگان مى‌گويد:

ديگر قدرت تصميم‌گيرى نبود تا اين كه فرماندهان خدمت امام رسيدند و به امام عرض كردند كه فتح خونين‌شهر اين سختى‌ها را دارد و ما هرچه پيش‌بينى مى‌كنيم، باز نيرو و امكانات كم داريم و نمى‌توانيم حمله كنيم. شما نظر بدهيد كه چه كنيم؛ حمله كنيم يا نكنيم؟ تمام مطالب به حضرت امام عرض شد و امام در جواب گفتۀ برادران فرمانده گفته بود: «تا توكلتان به خدا چقدر باشد؟ !» فرماندهان با شنيدن اين سخن بلافاصله به سوى منطقۀ جنوب حركت مى‌كنند. وقتى جملۀ حضرت امام براى لشكريان خسته بازگو شد، همه به گريه افتادند و گفتند حال كه امام اين‌چنين فرموده‌اند، به خدا توكل مى‌كنيم و امام راست مى‌گويند كه ما توكل به خدا نداريم و به اين علت سست هستيم. [2]