شهر اهواز در ابتداى جنگ در آستانۀ سقوط قرار گرفت. حضرت امام به محض اطلاع از احتمال سقوط قريب‌الوقوع اهواز چنين فرمود:

مگر جوانان اهواز مرده‌اند! ؟

رسيدن اين جملۀ امام به سپاه خوزستان، اقدام شجاعانۀ جوانان رزمندۀ اهوازى را عليه دشمن برانگيخت. تعدادى از جوانان و برادران سپاه با كمين در مسير پيشروى نيروهاى دشمن، آنان را به عقب‌نشينى وادار كردند و بدين ترتيب، شهر اهواز از خطر سقوط حتمى نجات يافت. [1]

در روزهاى پايانى جنگ كه ايران رسماً قطعنامۀ 598 را پذيرفته بود، ارتش عراق و منافقان كوردل به‌گمان سست بودن روحيۀ رزمندگان، هجوم گستردۀ خود را به استان‌هاى كرمانشاه و خوزستان آغاز كردند تا نقشۀ روزهاى اول جنگ را مجدداً به اجرا درآورند. امام با پيام خود تمامى نيروهاى رزمى را به نبرد با دشمن فراخواند:

امروز، روز حضور گسترده در جبهه‌هاست. فكر نكنيد كه ديگرجنگ تمام شده است، خود را مسلح به سلاح ايمان و جهاد كنيد، بر دشمن غدّار رحم جايز نيست. [2]

پس از اين پيام اعزام‌هاى گستردۀ مردمى كه در تاريخ دوران دفاع مقدّس كم‌سابقه بود، از سراسر كشور آغاز شد. اين حضور و شوق به جهاد دلاوران عرصۀ پيكار موجب شد تا ارتش عراق و منافقين شكست سختى متحمل شوند و مرزهاى ميهن اسلامى از هجوم و شرارت آنان محفوظ گردد.