متوكّلان را كفايت و سرپرستى مى‌كند و آنان را در سختى‌ها و تنگناها رها نمى‌سازد. [1]همچنين مؤمنان متوكّل را در جهاد با نفس و جهاد با دشمن يارى مى‌رساند، كاستى‌هاى آنان را جبران مى‌كند و اسباب و امكاناتشان را اثر تام مى‌بخشد.

از رموز و علل پيروزى‌هاى مسلمانان در صدر اسلام در جهاد با مشركان، توكّل و اعتماد به خداوند متعال بوده است. مسلمانان با اين كه امكانات خود را براى مقابله با دشمنان تجهيز مى‌كردند، امّا از لحاظ عِدّه و عُدّه بسيار كمتر از دشمنان بودند. با وجود اين، به قدرت بيكران خداوند تكيه و اعتماد مى‌كردند و خداوند هم آنان را يارى مى‌رساند و بر دشمنانشان پيروز مى‌كرد. [2]

از ارزش‌هايى كه رزمندگان با اتصاف به آن از گردنۀ دشوار دفاع مقدّس پيروزمندانه گذشتند، توكّل و اعتماد به خداوند متعال است. توكّل رزمندگان اسلام همچون ديگر ارزش‌هاى اسلامى، ثمرۀ باورهاى ژرف دينى آنان بود؛ رزمندگان اسلام از يك‌سو فتح و پيروزى را تنها از خدا مى‌دانستند و از سوى ديگر به امداد و نصرت غيبى اعتقاد راسخ داشتند. از اين‌رو، در عمل، به خود و سلاح و تجهيزات، تنها به چشم وسيله مى‌نگريستند و حقيقتاً به خداوند متعال اعتماد و اطمينان مى‌كردند و كارها را به او واگذار مى‌نمودند؛ بدون اين كه از