ايشان همچنين اشتياق خويش را به حضور مجدد در جبهه‌هاى نبرد-پس از آن كه مسؤوليت‌هاى مهم اجرايى مانند رياست جمهورى نمى‌گذاشت مانند سال‌هاى نخستين جنگ همسنگر رزمندگان باشد-اين‌گونه ابراز مى‌كند:

البته همه حق دارند جبهه‌ها و لب مرزها را دوست بدارند. ما هم دوست داريم، وقتى كه به خاطرات چهارسال پيش رجوع مى‌كنيم، زمانى يادم مى‌آيد كه لباس شما را پوشيده و در جبهه‌ها به هر حال يك گوشۀ كار را مى‌گرفتيم. من اكنون احساس مى‌كنم كه در قفس هستم و دلم مى‌خواهد به جبهه‌ها بروم و باز هم لباس نظامى بپوشم و در جبهه‌هاى مردانگى مردان و فداكارى مؤمنان حضور يابم. [1]

1-2. شوق حضور در جبهه‌هاى نبرد

از نقاط قوّت جمهورى اسلامى ايران در دفاع مقدّس نسبت به رژيم بعث عراق، برخوردارى از نيروهاى داوطلب مردمى بود. دشمن هرگز تصور نمى‌كرد كه مردم ناآشنا به مسائل نظامى، داوطلبانه و مشتاقانه به يارى نيروهاى مسلح بشتابند و تمامى محاسبات آنان را در پيروزى چند روزه برهم بزنند. يكى از خبرنگاران خارجى پس از بازگشت به كشورش، اين نقطۀ قوّت و امتياز جمهورى اسلامى ايران را اين‌گونه به قلم مى‌آورد:

ايرانيان هيچ مشكلى در بسيج نيروها براى اعزام به جبهه ندارند. جوّ اعزام به جبهه‌ها را من در تهران ديدم و آمادگى نيروهاى ايرانى براى پيوستن به جبهه‌ها چشمگير بود. جوانان ايرانى مشتاقانه در سطح وسيعى عازم جبهه براى جنگيدن بودند. افراد از مشاغل مختلف، داوطلبانه به جبهه‌ها مى‌روند. [2]