حيات جاودان آخرت است، آن‌گاه كه براى دفاع در مقابل دشمن فراخوانده مى‌شود، سبكبال و مشتاق لباس رزم مى‌پوشد و به‌آسانى از هر آنچه مى‌خواهد او را وابسته و زمينگير كند، درمى‌گذرد و هنگام نبرد نيز تسليم وسوسه‌هاى رنگارنگ و زيبانماى دنيا نمى‌گردد. از اين‌رو، از روى دنيادوستى ميدان نبرد را رها نمى‌كند و از رويارويى با دشمن رويگردان نمى‌شود.

از ارزش‌هايى كه رزمندگان اسلام در دفاع مقدّس بدان متصف بودند، بى‌اعتنايى به دنيا و مظاهر فريبندۀ آن است. رزمندگان اسلام در دوران نوجوانى و جوانى و اوان ظهور خواسته‌هاى بى‌شمار مادى، به همۀ لذت‌هاى دلفريب دنيا پشت‌پا زدند و حضور در جبهه و دفاع از ميهن و نظام اسلامى را ترجيح دادند. بى‌گمان، بدون دل‌بريدن از دنيا و دل‌بستن به آخرت، رزمندگان هيچ‌گاه توفيق آفرينش حماسه‌هاى سترگ و ماندگار دفاع مقدّس را نمى‌يافتند. حضرت امام (ره) كه خود اسوۀ كم‌نظير بى‌اعتنايى به دنيا بود، ناچيز شمردن زندگى دنيا را براى رزمندگان اسلام پيروزى مى‌دانست و آن را قدرتى نفسانى برمى‌شمرد:

برادران! شما در جبهه بر نفس خودتان غلبه كرديد و زندگى را زندگى ابدى دانستيد و اين زندگى حيوانى طبيعى را ناچيز شمرديد. شما الآن پيروز هستيد و-پيروزى شما-مادامى كه اين قدرت نفسانى در شماست، مادامى كه چنين ايدۀ الهى در شماست پيروزيد، چه شكست بخوريد به‌حسب صورت و به‌حسب عوامل مادى و چه پيشرفت بكنيد. [1]

حضرت امام در جاى ديگر ارزش بى‌اعتنايى رزمندگان اسلام به دنيا را اين‌گونه مى‌ستايد:

آن‌كه دارد براى شهادت مى‌رود، به او بگويى كه مثلاً مالت را دزد برده است، او