ايران به طور عام و رزمندگان اسلام به طور خاص آن‌ها را از عمق جان باور داشتند و از منظر آن‌ها به دفاع مقدّس مى‌نگريستند. اين باورها به باورهاى كلّى و باورهاى فرعى تقسيم مى‌شوند؛ باورهاى كلّى همان اصول اعتقادى‌اند مانند ايمان به خدا، اعتقاد به ولايت معصومان (ع) ، و باورهاى فرعى باورهايى‌اند كه به باورهاى كلّى بازگشت مى‌كنند مانند اعتقاد به امداد و نصرت الهى، اعتقاد به مشروعيّت دفاع مقدّس، اعتقاد به ولايت فقيه و اعتقاد به احدى‌الحسنيين (پيروزى يا شهادت) .

2. اهميّت باورهاى دينى

انسان با استفاده از نيروى انديشه و خرد و قدرت اختيار و انتخاب خدادادى مى‌تواند زندگى‌اش را آن‌گونه كه مى‌خواهد سامان دهد. فطرت و عقل آدمى همواره او را به جست‌وجوى سعادت و كمال فرامى‌خواند و براى بنا نهادن يك زندگى سعادتمندانه و هدفمند به حركت و تلاش وامى‌دارد. انسان براى رسيدن به سعادت و درك خوشبختى ناگزير از انتخاب ايده و مكتبى است كه او را بدين مهم رهنمون شود، به پرسش‌هاى فراوان و گوناگونى كه فراروى اوست، پاسخ دهد و او را از حيرانى و سردرگمى برهاند. اين كه براى نيل به سعادت و كمال چه كارهايى بايد انجام دهد و از انجام چه كارهايى بايد امتناع ورزد، در برابر مسائل اخلاقى و اجتماعى كه مدام با آن‌ها برخورد دارد چه واكنشى بايد نشان دهد، به چه ارزش‌هاى اخلاقى بايد پايبند باشد، سلوك و رفتارش چگونه بايد باشد و. . . ، پرسش‌هاى اساسى است كه انسان بدون يافتن پاسخ قانع‌كننده‌اى براى آن‌ها، ره به سعادت نمى‌برد و از سردرگمى نمى‌رهد. از اين‌رو، نياز آدمى به مكتب و ايده، بديهى و ضرورى و مورد وفاق انديشمندان است.