فصل اوّل: كليات

1. مفهوم باورهاى دينى

باور در لغت به معناى اعتقاد، ايمان، يقين، و باور كردن به معناى ايمان آوردن و تصديق قلبى است. [1]از اين‌رو، باور داشتن يك چيز اعتقاد و ايمان داشتن به آن چيز است. باورها جمع باور و به معناى اعتقادات يا معتقدات مى‌باشد. بر اين اساس، باورهاى دينى مجموعه‌اى از حقايق دينى‌اند كه دينداران، آگاهانه، آن‌ها را از ژرفاى جان پذيرفته‌اند و به لوازم و مقتضيات آن‌ها ملتزم و پايبندند.

براى پذيرش و تصديق يك حقيقت دينى سه نوع يا مرحلۀ پذيرش زبانى، عقلى و قلبى متصوّر است. گاه حقيقت، تنها، بر زبان جارى مى‌گردد، امّا نه عقل به درستى آن گواهى مى‌دهد و نه قلب آن را تصديق مى‌كند. نوع يا مرحلۀ دوم آن است كه افزون بر اقرار زبانى، نيروى خرد و انديشه نيز آن را تأييد مى‌كند، امّا قلب از پذيرش و تصديق آن سر باز مى‌زند. در نوع يا مرحلۀ سوم هم زبان به آن حقيقت اعتراف مى‌كند، هم عقل به درستى آن گواهى مى‌دهد و