وى پس از اسارت با جمع بسيارى به دست دو بسيجى مى‌گويد:

ما پانصد و پنجاه نفر بوديم و آن‌ها دونفر، يك پسربچۀ دوازده ساله و يك پيرمرد تقريباً شصت و پنج ساله. ما به‌راحتى مى‌توانستيم آن‌دو را از بين ببريم، ولى آن‌چنان ترسى بر دلمان نشسته بود كه جرأت نمى‌كرديم به چهرۀ اين‌دو بسيجى نگاه كنيم. اين‌ها، همه، كار خداوند سبحان است. [1]

يكى ديگر از اسيران عراقى مى‌گويد:

من مدّت زيادى كه در جبهه‌ها بودم، يك چيز نيروهايتان براى‌من تعجّب‌آور بود و آن شجاعت اين نيروها بود، چون آن‌ها ايمان دارند و اين شجاعت از ايمان قوى آن‌هاست. ما حتّى وقتى كه صداى اللّه اكبر را مى‌شنويم، انگار ترس هم با اين صدا به جان ما مى‌ريزد؛ ما واقعاً از اين صدا وحشت مى‌كنيم. [2]

و سرانجام، اسيرى خاطرۀ ذيل را از عمليات والفجر8 بازگو كرده است:

بعد از آشكار شدن حمله، ترس و پراكندگى سراپاى نيروهاى ما را گرفت. . . ما تقريباً دو روز در محاصره بوديم. همۀ ما ترسيده بوديم، حتّى افسرهايى كه خيلى ادعاى رشادت داشتند. بعضى از افسرها رنگشان پريده بود. [3]

3. حوادث طبيعى

در دوران هشت سال دفاع مقدّس و در لحظه‌هاى دشوار نبرد بارها حوادثى طبيعى [4]مانند باد و باران و ابر و مه به نفع رزمندگان اسلام و به ضرر دشمن