پيروان جهادگر آن هرگز فرصت روى آوردن به دنيا و چشيدن مزۀ چرب و شيرين آن را نمى‌يافتند.فضا،فضاى معنويت،گذشت و از خود عبور كردن بود.افراد از مظاهر دنيا و قدرت‌مدارى گريزان بودند.چشم بستن بر دنيا،هنر و ارزش به شمار بود.هر كس،ديگرى را بر خود مقدم مى‌داشت.در ميدان‌هاى خطر خود پيش‌گام بود،اما در ميدان تقسيم غنايم و سهام خود را كنار مى‌كشيد تا نيازمندان واقعى سهم بيشترى برگيرند،و بيش از پيش بر باور و مسلمانى‌شان افزوده گردد.

امامِ ايثارگران،على عليه‌السلام دربارۀ آنان مى‌فرمايد:به خدا سوگند آنان مردمى بودند نيك‌انديش،ترجيح‌دهندۀ بردبارى،گويندگان حق،ترك كنندگان ستم،پيش از ما به راه راست قدم نهادند و شتابان رفتند و در به دست آوردن زندگى جاويدان آخرت و كرامت گوارا،پيروز شدند. [1]شالودۀ ايثارگرى بر همين ويژگى‌ها استوار است.هر چه اين خصوصيات در جامعه رونق بيشترى پيدا كند،مرتبۀ بالاترى از ايثار و از خود گذشتگى حاصل مى‌گردد.

رهبر معظم انقلاب عنصر اساسى ايثار را چنين تحليل مى‌كنند:«چه كسى مى‌تواند اين دست نجات را به سوى بشريت دراز كند؟ آن كسانى كه چسبيده به مطامع و هوس‌ها و شهوات باشند،نمى‌توانند؛چون خودشان گمراهند.آن كسانى كه اسير خودخواهى‌ها و منيت‌ها باشند نمى‌توانند بشر را نجات بدهند.» [2]

1-1.قدردانى از ايثارگران

از عوامل مؤثر در ترويج ايثارگرى،ارج نهادن به مقام والاى ايثارگران:شهدا،جانبازان، آزادگان و رزمندگان است.در گراميداشت اين عزيزان بايد از شعار و كلام فراتر رفت و در عمل و قانون نيز ارجحيت و تقدم آنان را نهادينه ساخت.ارج نهادن و احترام به شهدا و جانبازان، آزادگان و ايثارگران،راه فداكارى را براى همگان مهم جلوه داده و هموار مى‌سازد.البته خود ايثارگران نيز بايد با تداوم جهاد با نفس و پرهيز از دنياگرايى و حفظ عزت نفس ارزش‌هاى به دست آمده را حفاظت كنند و در جهت نشر و ترويج آن‌ها به نسل‌هاى جديد كوشا باشند.