حساب امر به معروف و نهى از منكر حساب ويژه‌اى است.رسالت نظارت همگانى،رسالت محيطسازى است.محيط سالم براى تربيت صحيح استعدادهاى متعالى در انسان.مسأله، مسأله بهداشت محيط اجتماعى است.امروزه در دنيا به بهداشت محيط اجتماعى يعنى محيط زيست،از نظر بيمارى‌هاى مهلك جسمى به عنوان يكى از جلوه‌هاى توسعه و پيشرفت علم و تمدن بشرى ارزش زيادى مى‌دهند و سازمان جهانى بهداشت را بنا مى‌نهند.ما هم منكر اهميت اين مسأله نيستيم،اما مى‌گوييم چرا بشر بايد كوته‌نظرى كند و تنها به بهداشت تن و ظاهر اهميت دهد و از بهداشت جان و روان انسان‌ها غافل باشد؟ [1]واداشتن افراد به ارزش‌ها و بازداشتن آنها از ضد ارزش‌ها ضامن بقاى سلامت ظاهرى و باطنى جامعه اسلامى است.

آيا مى‌توان به بهانۀ تغيير زمانه و سپرى شدن دوران ارزش‌هاى ساليان دفاع،و قرار گرفتن نسل‌هاى جديد در فضايى متفاوت،از تبليغ و نشر ارزش‌ها صرف نظر كرد؟ آنچه قرآن به ما مى‌آموزد اين است كه با چنين بهانه‌هايى كسى نمى‌تواند از ترويج ارزش‌ها سر باز زند.قرآن مجيد مى‌گويد:

عدّه‌اى از مصلحت انديشان و روشنفكران،به مبارزه كنندگانِ با زشتى‌ها و ضد ارزش‌ها گفتند:چرا مردمى را كه به حرف شما گوش نمى‌دهند و به گفته‌هاى شما ترتيب اثر نمى‌دهند موعظه مى‌كنيد؟ شما پيوسته به مردم سخت‌دلى اندرز مى‌دهيد كه سرانجام خدا آنها را نابود مى‌كند يا با عذاب دردناكى شكنجه مى‌كند.آنها را رها كنيد.اما مبارزان (كه ستيز با فساد را لازمه زندگى و نشانۀ زنده بودن فرد و جامعه مى‌دانستند و معتقد بودند با غلبه فساد بر جامعه حق و عدل از ميان برمى‌خيزد)،در جواب گفتند:ما مى‌دانيم اين‌ها سنگدل‌اند و در برابر نصايح ما مقاومت مى‌كنند،اما (اولا:معذرةً الى ربكم.) ما از جانب خداوند رسالتى داريم و آن است كه نگذاريم حقيقت و ارزش‌ها پشت پرده‌هاى غفلت و فساد مخفى گردند.از اين رو وقتى مى‌بينيم افراد مى‌خواهند در برابر فساد تسليم شوند،دست كم وظيفه داريم به آنها تذكر دهيم تا در پيشگاه الهى عذرى داشته باشيم.(و ثانياً:) هرچند تذكرات ما بر فاسدان اثر نكند و آنها با تقوا نشوند،ما براساس تعاليم الهى به آسانى نمى‌توانيم تسليم نوميدى شده و دست از رسالت خود برداريم. [2]