اقتدار لازم برخوردار نباشند و حضور پررنگ در تربيت فرزند نداشته باشند،فرزندان ارزش‌ها و فرهنگ دينى را از آن‌ها نمى‌آموزند،چون فرزندان به طور معمول ارزش‌ها را از كسانى فرا مى‌گيرند كه نزدشان مقتدرتر و مؤثرتر باشند.

در خانواده‌هاى فرزندسالار،خواسته‌هاى فرزند به كرسى مى‌نشيند و والدين در ايفاى نقش خود حالت انفعالى مى‌گيرند.اين خود مانع جدى در انتقال ارزش‌ها به نسل جديد است و نتيجۀ آن بى‌توجهى فرزندان به معيارهاى ارزشى والدين و ارج ننهادن به ديدگاه آنان در مسير زندگى فردى و اجتماعى است.

مقام معظم رهبرى در زمينۀ اهميت تربيت فرزند مى‌فرمايد:«اگر يك انقلاب تحت فشار اقتصادى قرار گيرد،اگر يك انقلاب تحت فشار سياسى قرار گيرد،و اگر يك انقلاب تحت فشار تبليغى قرار گيرد قابل ملامت نيست؛ولى اگر اين انقلاب نتواند بچه‌اش را تربيت كند قابل ملامت و سرزنش است.» [1]

3-1.مراحل تربيت در خانواده

خانواده‌ها مى‌توانند وظيفۀ و رسالت عظيم خود را طى مراحل زير به انجام رسانند: [2]

الف.مرحلۀ انس دينى: مهم‌ترين و اساسى‌ترين مرحله در تربيت فرزند«ايجاد انگيزش» است.روان‌شناسان معتقدند 50 تا 80 درصد موفقيت در امر تربيت،نگرش مثبت است.امروزه تبليغات ابزارى است كه در هر كارى حتى جزئى‌ترين كارها از آن بهره مى‌گيرند.پدر و مادر براى گرايش فرزندان به دين و ارزش‌هاى دينى در محيط خانه چه برنامه‌اى را تدارك مى‌بينند؟ برخى از پدر و مادرها به هنگام اداى فريضه مقدس نماز مثلاً،فرزند را از سخن گفتن و بازى كردن منع مى‌كنند.يا مثلاً هنگام خواندن قرآن بر سر فرزندِ بازى‌گوش فرياد مى‌زنند و مانند اين برخوردها.اين رفتارها به طور ناخودآگاه در ذهن فرزند نگرش منفى به فرايض دينى و ارزش‌هاى الهى مانند نماز،روزه،قرآن و...ايجاد مى‌كند.در حالى كه زيباترين و شيرين‌ترين لحظات در محيط خانه بايد موقعى باشد كه مادر به نماز مى‌ايستد و پدر با زانوى ادب از سفرۀ