توجه شاه هست.ميرداماد هست.شيخ بهايى هست.ملا محمدباقر سبزوارى هست.همۀ آنان شيخ الاسلام‌ها و علماى بزرگ و مورد توجه دربارها بودند،اما زندگى آنان را كه نگاه مى‌كنيد، مى‌بينيد مثل يك عالم غير وابسته به دستگاه‌ها زندگى مى‌كردند،يعنى درست در كنار مردم، با مردم،در خدمت مردم و براى مردم...يا مثلاً مجلسى كه شيخ الاسلام بزرگ اصفهان بوده و آن دستگاه با عظمت را داشته،يك روحانى بوده كه مردم به او مراجعه مى‌كردند و مسأله مى‌پرسيدند،همين كارهايى كه امروز روحانيون در طول اين مدت مى‌كردند. [1]

معظم له در بيان ديگرى مى‌فرمايد:

...اتصال به تودۀ مردم،نقاط مثبت روحانيت ماست.مردمى بودن و درد آنها را احساس كردن و براى آنها دل سوزاندن و كار كردن و به دشمنانشان نزديك نشدن،خصوصيتى است كه هيچ فرقه‌اى از فِرَق روحانى در عالم آن را نداشته است و الآن هم ندارد. [2]

2-2.فهم و هدايت سياسى

دخالت در سياست از وظايف حتمى روحانيون است.امام راحل(ره) دخالت نكردن عالمان اسلامى در سياست و امور اجتماعى را توطئه استعمارى مى‌داند و مى‌فرمايد:

اين را كه«ديانت از سياست جدا باشد و علماى اسلامى در امور اجتماعى و سياسى دخالت نكنند.»استعمارگران گفته و شايع كرده‌اند.اين را بى‌دين‌ها مى‌گويند.مگر زمان پيغمبر اكرم(ص) سياست از ديانت جدا بود؟ مگر در آن دوره،عده‌اى روحانى بودند و عدۀ ديگر سياستمدار و زمامدار؟

مگر زمان خلفاى حق يا ناحق،زمان خلافت حضرت امير(ع) سياست از ديانت جدا بود؟ دو دستگاه بود؟ اين حرفها را استعمارگران و عمال سياسى آنها درست كرده‌اند تا دين را از تصرف امور دنيا و از تنظيم جامعه مسلمانان بركنار سازند.و ضمناً علماى اسلامى را از مردم و مبارزان راه آزادى و استقلال جدا كنند.در اين صورت مى‌توانند بر مردم مسلط شده و ثروتهاى ما را غارت كنند،منظور آنها همين است. [3]