خداوند بر پيشوايان حق،واجب كرده كه[زندگى]خويش را با ناتوانان جوامع برابر نهند تا تهيدستى به مستمند فشار نياورد.

در نظام اسلامى،عنايت به محرومان و دل بريدن از لذايذ و هوس‌ها براى تأمين آسايش و رفاه آنان بايد از ويژگى‌هاى ذاتى مديران و مسئولان باشد و الا كسانى كه به اين امور باورى ندارند بهتر است مسئوليتى بدانان واگذار نگردد. [1]

4-9.رعايت بيت‌المال

از وظايف مسئولان كه مردم نيز به آن حساس‌اند،تصرف در بيت‌المال است.مسئولان اگر مى‌خواهند از چشم مردم نيفتند و مورد نفرت آنان قرار نگيرند،و علاقه‌مندى خود به مردم را در عمل نشان دهند،بايد در مصرف بيت‌المال به مقدار شأن و مسئوليت خود بسنده كنند.

كارگزار خوشنام و محبوب دل‌ها در جامعه اسلامى كسى است كه با كم‌ترين استفاده از بيت‌المال،بيش‌ترين سود و خدمت را به جامعه تقديم كند،و حتى از امكانات شخصى و در اختيار خود براى مردم بهره گيرد.اين خصلت متعالى گوياى كمال بى‌اعتنايى خدمتگزاران به زخارف دنيا و توجه تمام آنان به مردم و نيازهاى آنان است.

رهبر گرانقدر انقلاب اين صفت پسنديده را از الطاف خداوند و سبب بيمه شدن نظام اسلامى از خطرات دشمنان مى‌دانند:

«تا وقتى كه نظام اسلامى از مسئولينى برخوردار باشد كه از لذت دنيا بى‌بهره هستند، الطاف خداوند شامل حال نظام و انقلاب خواهد بود و بلاشك قدرت‌هاى بزرگتر از جمله امريكا و هم‌پيمانانش نيز نمى‌توانند كم‌ترين آسيبى به ايران اسلامى وارد كنند.» [2]

مسئولان نظام اسلامى نه تنها نبايد اجازه دهند نزديكان و آشنايانشان از اموال عمومى سوء استفاده كنند،بلكه خودشان نيز بايد تا آن جا كه ممكن است در هزينه‌ها صرفه‌جويى نمايند.امام پرهيزكاران على عليه‌السلام در سفارش به كارگزاران خود براى صيانت بيت‌المال، اسراف و استفاده نابجا از اموال عمومى را نوعى تحميل زيان به دارايى مسلمانان مى‌دانند: