در اين پيمان دولت‌هاى عضو پذيرفته‌اند كه توسل به جنگ براى حل اختلاف‌هاى بين‌المللى ممنوع است و متعهد شدند كه اختلاف‌ها و منازعات را تنها از راههاى مسالمت‌آميز حل و فصل نمايند. در اين پيمان در دو صورت جنگ مجاز شناخته شده، يكى جنگ به عنوان دفاع از خود و ديگرى اقدام جمعى براى اجراى تعهدات بين‌المللى. [1]

3-2. دفاع مشروع در منشور ملل متحد

مهم‌ترين سند بين‌المللى كه دفاع مشروع را حق طبيعى كشورها شناخته، منشور ملل متحد و بويژه ماده 51 آن است. بر اساس اين ماده، در صورت وقوع حمله مسلحانه عليه‌هر عضوى از اعضاى سازمان ملل متحد، تا زمانى كه شوراى امنيت اقدامات مربوط به حفظ صلح و امنيت بين‌المللى را به عمل آورد، حق دفاع انفرادى و يا دسته‌جمعى براى كشور مورد تهاجم و تجاوز وجود دارد. [2]

منشور ملل متحد و دفاع مشروع

در اين قسمت ابتدا ماده 51 منشور را ذكر كرده و سپس به تجزيه و تحليل آن مى‌پردازيم.

در ماده 51 منشور آمده است:

در صورت وقوع حمله مسلحانه عليه يك عضو ملل متحد، تا زمانى كه شوراى امنيت اقدامات لازم را براى حفظ صلح و امنيت بين‌المللى به عمل آورد، هيچ يك از مقررات منشور به حق طبيعى دفاع مشروع خواه فردى يا دسته‌جمعى لطمه‌اى وارد نخواهد كرد. اعضا بايد اقداماتى را كه در اعمال اين طرح به عمل مى‌آورند، فوراً به شوراى امنيت گزارش دهند. اين اقدامات به هيچ وجه در اختيارات و مسئوليتى كه شوراى امنيت بر طبق اين منشور دارد-و به موجب آن براى حفظ و اعاده صلح و امنيت بين‌المللى در هر موقع كه ضرورت تشخيص دهد اقدام لازم به عمل خواهد آورد-تأثيرى نخواهد داشت.

حقوقدانان از دو جهت در مورد ماده فوق بحث كرده‌اند: