ب. ترساندن و ايجاد رعب: خداى تعالى فرموده:

وَأَعِدُّوا لَهُم مَااستَطَعْتُم مِن قُوَّةٍ وَمِن رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللّهِ وَعَدُوَّكُمْ. [1](انفال:60)

در برابر آنان هر نيرويى كه مى‌توانيد، از جمله نگهدارى اسبان، فراهم آوريد تا به آن وسيله دشمن خدا و دشمن خود را بترسانيد.

واژه «ارهاب» در قرآن و فقه به معناى ترور به كار نرفته است. لذا نمى‌توان اين واژه را از عناوين فقهى قابل انطباق بر ترور دانست. گرچه امروزه در جهان عرب از ترور با همين عنوان نام مى‌برند.

4-4. محاربه

يكى از عنوان‌هاى فقهى كه بى شك طيف وسيعى از اقدامات تروريستى بر آن عنوان قابل انطباق است عنوان محارب است. ديدگاه فقيهان در باب محاربه در فصل چهارم مورد بحث واقع خواهد شد و در اين جا به اشاره‌اى اجمالى به معانى لغوى و اصطلاحى محاربه بسنده مى‌كنيم.

الف) معناى لغوى:

«محاربه» مصدر باب مفاعله از ريشه «حَرْب» است. واژه‌شناس معروف قرآن جناب راغب اصفهانى نوشته است:

«حَرَب» به معناى تاراج و غارت غنايم در جنگ است. «حَربْ» به معناى كارزار است «و تحريب» آتش جنگ را افروختن «رجل محرب» مردى بسيار جنگجو، گويى كه خود ابزار و وسيله جنگ است گفته شده «محراب مسجد» به اين نام ناميده شده براى آن كه جايگاه جنگ با شيطان و هوى است. . . . [2]

ب) تعريف محارب:

عنوان محارب از عناوينى است كه از آغاز پيدايش اجتهاد در كتاب‌هاى فقهى راه يافته و از همان آغاز درباره تعريف و حكم و مصاديق آن بحث‌هاى فراوانى شده است و ما اينك سه نمونه از تعريف‌ها را از دوره آغاز اجتهاد، دورۀ ميانى و معاصر نقل كرده، سپس به تحليل اركان مادى و معنوى تعاريف خواهيم پرداخت.