خَفّاف نيشابورى ، خَفّاف نيشابورى، زكريابن داود، محدّث و مفسر قرن سوم. ابن ابى حاتِم (ج 3، ص 602) كنيه او را ابويحيى ذكر كرده است. تاريخ ولادت وى نامعلوم است و از احوال او اطلاع زيادى در دست نيست. خفّاف اهل نيشابور بود و در خراسان، عراق و حجاز به استماع حديث پرداخت (سمعانى، ج 2، ص 388). برخى از استادان وى عبارتاند از: يحيى بن يحيى نيشابورى (متوفى 226)، محدّث؛ على بن جَعْد جَوهَرى*، محدّث بغدادى؛ ابوبكر ابن ابىشَيبَه*، محدّث، فقيه، مفسر و مورخ كوفى؛ و اسحاقبن ابراهيم مشهور به ابن راهْوَيْه*، فقيه، محدّث و مفسر خراسانى (همانجا).

خفّاف در بغداد به نقل حديث پرداخت و كسانى مانند ابن الشَّرْفى، محدّث نيشابورى (متوفى 325) و ابن مَخْلَد، محدّث بغدادى (متوفى 331) از وى حديث نقل كرده اند (همانجا؛ خطيب بغدادى، ج 9، ص 479).

منابع رجالى بر مقام علمىِ ممتاز وى تصريح كرده اند. ابن ابى حاتم، كه خود شاگرد خفّاف بوده وى را «ثقه» دانسته (همانجا) و حاكم نيشابورى (ص 115) او را سرآمد عالمان عصر خويش معرفى كرده است. ذهبى (ج 2، ص 676) هم از وى با لقب «الحافظ الكبير» ياد كرده و او را به همراه ابن ماجِه قزوينى (متوفى 275) و تِرمِدى (متوفى 279)، دو تن از صاحبانِ صِحاح سِتّه، در طبقه دهم مشايخ حديثى قرار داده است (رجوع کنید به همان، ج 2، ص 628، 633، 636).

كتابى با عنوان التفسيرالكبير به خفّاف نسبت داده شده است (سمعانى، همانجا)، اما درباره محتواى آن اطلاعى در دست نيست.

خفّاف در 286، در نيشابور درگذشت (خطيب بغدادى، ج 9، ص 480).