چهار بُنیچه ، دستهاى از ایل قدیمى جاكى. ایل جاكى از ایلهاى لر ناحیه كهگیلویه بود و به دو دسته چهاربنیچه و لیراوى تقسیم میشد. دسته چهاربنیچه مركّب از طوایف بویراحمدى، چُرام/ چِرام، دشمنزیارى و نوئى بود و دسته لیراوى به دو شعبه تقسیم میشد: لیراوىِ كوه، مركّب از تیرههاى بهمئى، طیبى، شیرعالى و یوسفى؛ و لیراوىِ دشت، مركّب از تیرههاى بابوئى و آقاجرى (فسائى، ج 2، ص 1479، 1490؛ باور، ص 86ـ87). این طوایف قسمتهایى از ناحیه كهگیلویه را تصاحب نمودند و در آن ماندگار شدند، كه به نام آنها نامیده میشود (فسائى، ج 2، ص 1479). طوایف بویراحمدى، چرام، دشمنزیارى، بهمئى* و طیبى هنوز هم در كهگیلویه و بویراحمد وجود دارند و امروزه، پنج ایل بزرگ این ناحیهاند. نوئیها در طول تاریخ وحدت و قدرت و تمركز خود را از دست دادند (رجوع کنید به ادامه مقاله) و در ایلات دشمنزیارى و بویراحمدى ادغام و به نام آنها مشهور شدند، مثل نوئیهاى دشمنزیارى و نوئیهاى بویراحمدى (كشاورز، ص 25ـ27، 29).
ایل نوئى یكى از ایلات مقتدر و ثروتمند كهگیلویه بود و كلانتر آن اغلب بر دیگر قسمتهاى چهاربنیچه و حتى بر كل ایل جاكى كلانترى میكرد. در اواخر دوره زندیه، هادیخان نوئى كلانتر ایل نوئى بود و در 1048 فرزند او، محمدشفیع خان، كلانتر ایل شد و از 1240 تا 1248 كلانتر و ضابط تمام چهاربنیچه بود. پس از او فرزندش عباسخان نوئى و پس از عباسخان، برادرش محمدباقرخان كلانتر شد و بناى سرپیچى گذاشت و در 1266 در قلعهپیلى، مركز خانهاى نوئى، كشته شد. پس از او آقاخان، برادرزاده محمدشفیع خان، كلانتر ایل نوئى شد و از همان زمان اهمیت ایل نوئى رو به ضعف گذاشت و خداكرم خان بویراحمدى قلعه مستحكم پیلى را تصرف كرد. پس از آن بقیه ایل نوئى متفرق گشتند و بین بویراحمدیها و دشمنزیاریها پخش شدند و سلسله خانهاى نوئى منقرض گشت (فسائى، ج 2، ص 1489؛ باور، ص 108ـ109). در اواخر قرن سیزدهم، تیرههاى ایل نوئى اینها بودند: پاپى، جلاله/جلابى، دره موردى/ درمورى، دلاورى، زنگنه، زیلوئى، شیخ تیراوگان/ شیخ اركان، شیخ هابیل، محمودشاهى و مهوینى (فسائى، همانجا؛ باور، ص 109). نوئیهاى دشمنزیارى در 1347ش حدود شصت خانوار بودند كه در دو آبادى قلعهگل و عمارات سكونت داشتند. آنها دو دهه یا دو تیره، به نامهاى دهه ناصرى و دهه محمدى، داشتند (كشاورز، همانجاها).
براى آگاهى از سه ایل دیگر چهاربنیچه رجوع کنید به بویراحمدى*، چرام*، دشمنزیارى*
منابع: (1) محمود باور، كوهگیلویه و ایلات آن، گچساران 1324ش؛ (2) حسنبن حسن فسائى، فارسنامه ناصرى، چاپ منصور رستگار فسائى، تهران 1367ش؛ (3) هوشنگ كشاورز، بررسى اجتماعى و اقتصادى دشمنزیارى، در مجموعه مونوگرافیها، قسمت 2، تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعى، 1347ش.