جمیلبیگ تنبوری ، نوازنده و آهنگساز معروف ترك (متوفی 1916). او در 1288/ 1871 یا یك دو سال بعد در استانبول به دنیا آمد. پدرش محمد توفیق از كارگزاران دولت عثمانی بود.
جمیلبیگ در سه سالگی، پس از درگذشت پدر، تحت حمایت عمویش رفیق بیگ قرار گرفت در اثنای تحصیلات ابتدایی ضمن فراگیری زبان فرانسه اطلاعات مقدماتی موسیقی را از برادر بزرگش احمدبیگ و نتهای غربی را از كمانی اَلِكسان آغا آموخت. در پانزده سالگی نواختن تنبور را شروع كرد و پس از مدت كوتاهی با علی افندی تنبوری * آشنا شد و از وی اطلاعات عمومی مربوط به موسیقی سنّتی را فراگرفت. جمیلبیگ در حدود بیست سالگی در حالی كه در نوازندگی كمانچه، لاوتا [ = نوعی آلت موسیقی شبیه عود ] و ویولن سل مهارت داشت مدتی كوتاه، در اداره ترجمه باب عالی و سپس در اداره امور كنسولی به منشیگری پرداخت. او پس از مشروطیت دوم، از وزارت خارجه جدا شد و مدتی در بخش موسیقی «دارالبدایع» (تأسیس 1331/1912) تدریس كرد و سرانجام در 1334/1916 درگذشت.
جمیل بیگ یكی از بهترین نوازندگان تنبور در تاریخ موسیقی ترك به شمار میرود. او گاه تنبور را مانند ویولنسل با آرشه كمانچه مینواخت و گاه با ظرافت لاوتا را به شیوه تنبور مینواخت و در نواختن كمانچه نیز چنان مهارت داشت كه در كنار كمانچهجی واسیل (واسیلاكی) ، یكی از نوازندگان مشهور كمانچه در موسیقی سنّتی ترك به شمار میآید.
استعداد و حافظه موسیقیایی جمیلبیگ درخور توجه بود. او هر اثر را با یك بار شنیدن از بر میكرد. همچنین با تكنوازیهایش به عنوان یك آهنگساز بزرگ، تكنوازی را در موسیقی ترك احیا كرد و به آن هویتی مستقل بخشید.
جمیل بیگ نزدیك به چهل اثر از خود به جا گذاشت كه مشهورترین این آثار شدّ عربان و فرحفزا نام دارد.
جمیلبیگ به موسیقی غربی نیز گرایش داشت. وی با نوازندگان مشهور پیانو، مانند گودوسكی و هِگِی آشنا بود و با برخی از موسیقیدانان تمرین همنوازی كرد؛ از جمله با حاجیعارفبیگ * قانونی، عاصمبیگ گرفتزَن *، موسی ثریا بیگ، عودی نِوْرِس [ = نُورَس ]، قاضی فؤاد افندی، تنبوری تحسین بیگ، كمانی و تنبوری عمربیگ، خواننده حافظ عثمان افندی، حافظ مصطفی افندی، قاشی یاریق حسامالدین بیگ.
جمیلبیگ در كنار آهنگسازی و اجراهایش، تألیفاتی نیز در زمینه موسیقی داشته است. از وی مقالاتی در روزنامه صباح به چاپ رسیده است. دو اثر او به نامهای قاموس موسیقی و > روش [ تعلیم ] كمانچه < در ابتدای كار، ناتمام مانده است. ارزشمندترین اثر وی در این زمینه، رهبر موسیقی نام دارد كه دربردارنده آرای او درباره موسیقی ترك است (استانبول 1318، 1321، 1341). وی دو رُمان نیز از فرانسوی ترجمه كرده كه منتشر نشده است.