بوشهری ، محمد شفیع ، عالم جامع شیعی قرن سیزدهم و چهاردهم . در 1270، در کازرون متولد شد و تحت تربیت پدرش ، سیدمحمدتقی موسوی ، از زاهدان و عابدان بزرگ عصر خویش ، پرورش یافت . در 1291 با پدرش به بوشهر رفت و از آنجا به عتبات عراق مشرف گردید و در سامرا نزد سید محمدحسن شیرازی (1230ـ1312) معروف به «میرزای بزرگ »، به تحصیل فقه و اصول پرداخت و از شاگردان سرشناس میرزا شد. بوشهری در طب نیز اطلاعات وسیعی کسب کرد به طوری که معالجات عجیبی از او مشاهده می شد. وی در حوزة درس عده ای از فضلا، از جمله میرزاعلی آقا، فرزند میرزای شیرازی ، نیز حاضر می شد، و تا 1310 در سامرا بود و همان سال به بوشهر بازگشت . در بوشهر به تدریس و نشر احکام پرداخت و مرجع امور مردم از خاص و عام گردید. در 1329 با خانواده اش به زیارت عتبات رفت و در نجف بیمار شد و روز هفتم ربیع الاول همان سال وفات یافت و در وادی السلام به خاک سپرده شد. وی در فقه و اصول بسیار متبحر بود و تألیفاتی از او باقی مانده است .

فرزندش ، سید محمدتقی ، از فضلای سرشناس به شمار می رفت و از شاگردان میرزا محمدتقی شیرازی و علاّ مه حاج حسن کُبّه بود. فرزند دیگر بوشهری ، سید محمد مهدی ، نه ماه پس از پدر در سامرا درگذشت و همانجا مدفون شد (آقابزرگ طهرانی ، 1404، جزء1، قسم 2، ص 840ـ841؛ همو، 1362ش ، ص 147ـ148).

---

منابع :
محمدمحسن آقابزرگ طهرانی ، طبقات اعلام الشیعة ، جزء1:

(1) نقباء البشر فی القرن الرابع عشر ، مشهد 1404؛
(2) همو، میرزای شیرازی : ترجمة هدیة الرازی الی الامام المجدد الشیرازی ، تهران 1362 ش .

/ داود الهامی /