بَنگن پَلّی ، ایالت کوچکی در جنوب هند که در 1327ش / 1948 در ایالت مَدْرَس ادغام شد. بنگن پلّی ، در جنوب تُنگابَهدْرا ، تنها ایالتی بود که حاکم آن یک مسلمان شیعی مذهب بود. در 1327 ش / 1948 وسعت آن حدود 712 کیلومترمربع و جمعیت آن 631 ، 44 تن بود. این ایالت بین َ3 ْ15 و َ29 ْ15 عرض شمالی و َ59 ْ77 و َ22 ْ78 طول شرقی واقع شده است .

بنگن پلّی تاریخی پر حادثه داشته است . خاندان حاکم مدعی است که یکی از وزیران شاه عباس دوم از نیاکان پدری آنان بوده است و از طرف خانوادة مادری به یکی از وزیران اورنگ زیب عالمگیر شاه منسوب اند. نیای این خاندان ، میرطاهرعلی ، از ایران به بیجاپور * مهاجرت کرد و در پی یک سلسله نزاعهای خانوادگی به قتل رسید. بیوه و چهار پسرش به فوجدار مغول ، اَرکات ، پناهنده شدند و یکی از پسرانش با نوة جاگیردار (زمیندار، تیولدار) بنگن پلّی ازدواج کرد.

بنگن پلّی چند بار دست به دست شد. در 1053/ 1643 همراه با قسمت بزرگی از قلمرو ویجایانگر تحت سلطة بیجاپور درآمد، ولی بزودی تفوق بیجاپور جای خود را به حکومت مغول و فرمانروایی آصف جاه ، نظام حیدرآباد، داد. جاگیردار حسین علی ، به تبعیت از حیدرعلی فرمانروای میسور و زیر لوای او، در چندین جنگ شرکت جست ولی همین که تیپوسلطان جانشین پدرش ، حیدرعلی شد، حسین علی بنگن پلّی را دوباره تصاحب کرد. پس از درگذشت حسین ، بیوة او به نظامِ حیدرآباد پناهنده شد، و می گویند یکی از افراد خاندان حاکم ، فوجدارِ تیپو را در 1205/ 1790 شکست داد و شهر را متصرف شد. در 1215/ 1800، این جاگیر به موجب پیمان سرینگپتم به استیلای انگلیس در آمد و تا 1255/ 1839 که حکومت هند مستقیماً ادارة آن را به عهده گرفت ، تابع حکومت مَدْرس باقی ماند.

حکومت انگلیس به موجب سند 1862 مسئلة جانشینی فرمانروای بی فرزند را تضمین کرد . در 1284/ 1867 عنوان موروثی نواب به جاگیردار بنگن پلّی اعطا شد. در جشن پنجاهمین سال ولادت ملکه ویکتوریا، نواب به عنوان عالیجناب مورد خطاب قرار گرفت . میرفضل علی خان ، آخرین نواب حاکم بر بنگن پلّی ، بعد از ادغام ( بنگن پلّی در ایالت مدرس ) درگذشت و این عنوان به فرزند ارشد وی میرغلام علی خان رسید.

---

منابع :


(1) Banganapalle State, its ruler and method of administration;
(2) Imperial gazetteer of India;
(3) The Indian yearbook and who is who , 1948;
(4) A.Vadivelu, The ؤristocracy of southern India , Madras 1903.

/ ه . شروانی ، با اندکی تلخیص و اصلاح از ( د. اسلام ) /