در فقه، در باب قضاء، درباره درخواست يكى از دو طرف دعوا (مدّعى) از قاضى جهت گرفتن حق او از طرف ديگر، به كار رفته است. به درخواست كننده (مدّعى) «مُستعدى» و به متجاوز (مدّعى عليه) «مستعدى عليه» گفته مى‌شود( --> داد خواهى).

استعداد: --> آمادگى

استعصاء

استعصاء: سركشى و نافرمانى.

واژه استعصا در كلمات فقها در باب صيد و ذباحه و غالباً درباره حيوان به كار رفته است.

حيوانى كه با ذبح( --> ذبح)يا نحر( -->نحر)تذكيه پذير است( --> تذكيه)چنانچه ـ به جهت سركش بودن ـ مهار آن براى ذبح يا نهر امكان پذير نباشد، حكم حيوان وحشى را دارد كه با آلات صيد( --> آلات صيد)مانند شمشير و نيزه قابل تذكيه خواهد بود و نيز رو به قبله كردن حيوان در اين‌صورت واجب نيست.(1)

استعفاف

استعفاف: عفّت ورزيدن.

از آن به مناسبت در باب تجارت و وصيّت سخن رفته است.

مستحب است كاسب به انگيزه بى نياز شدن و استعفاف از مردم (دست نياز به سوى آنان دراز نكردن) تجارت كند.(1)

در اينكه سرپرست اموال يتيم در صورت بى نيازى مى‌تواند از اموال وى، اجرت المثلِ( --> اجرت المثل)كار خود را بردارد يا بر او واجب است عفّت ورزد و چشم داشتى به مال يتيم نداشته باشد، اختلاف است.(2)

استعلاء

استعلاء: بالا گرفتن زبان به طرف كام هنگام تلفظ حرف/ برترى طلبيدن.

استعلا به معناى نخست از اصطلاحات علم تجويد است. عالمان علم تجويد حروف را به لحاظ كيفيّتِ عارض بر آنها به اقسامى، از جمله حروف مُستَعلى

• (1)جواهر الكلام 22/ 449
• (1)رياض المسائل 12/119 ؛ تحرير الوسيلة 2/140 .
• (2)28/ 437 - 441 و تحرير الوسيلة 2/ 107 .