بعضى «خطا» را بر سه گونه تقسيم كرده‌اند:

1) آن‌كه كارى ناشايست را از روى عمد انجام دهد (مثال در پانوشت، آيه 31 سورۀ اسراء) اين گونه خطا موجب مسئوليت و بازخواست است.

2) آن كار شايسته‌اى اراده كند، ولى خلاف آن واقع شود (مثال در متن آورده شده است) اين گونه خطا قابل عفو است و موجب مسئوليت نيست و فاعل آن را «مخطى» گويند نه «خاطى». (فرق ميان «مخطى» و «خاطى» توضيح داده خواهد شد).

3) آن‌كه كار خلافى را اراده كند و اشتباها كار خوبى را انجام دهد، اين گونه شخص، اراده‌اش مذموم است و فعلش نيز ممدوح نيست و دراين‌باره مصداقى در قرآن نيامده است. (ج 296/2 با اقتباس از قاموس قرآن و ديگر منابع)

خاطئين و فرق ميان خاطى و مخطى (سورۀ قصص، آيۀ 8.)[*]

«خاطئين» (اسم فاعل) جمع «خاطئ» به معنى گنهكارى كه از روى عمد به كار ناروا مى‌پردازد و فرق آن با «مخطى» - آن‌طور كه فخر رازى در تفسيرش مى‌گويد - آن است كه «خاطى» از روى عمد مرتكب خلاف مى‌شود، اما «مخطى» از روى اشتباه. و يا به گفته «راغب» در «مفردات» فرق «خاطى» و «مخطى» اين است كه خاطى به كسى مى‌گويند كه دست به كارى مى‌زند و بخوبى از عهدۀ آن بر نمى‌آيد و راه «خطا» طى مى‌كند، اما مخطى به كسى مى‌گويند كه دست به كارى مى‌زند كه خوب از عهده آن بر مى‌آيد، اما اتفاقا خطا مى‌كند و خراب مى‌نمايد.

بعضى از مفسران نيز گفته‌اند: «خاطى» به كسى گفته مى‌شود كه عمدا به سراغ خطا مى‌رود، ولى «مخطى» هم به عمد گفته مى‌شود و هم به سهو. (ج 63/10، ج 28/16،

(به گور كردن فرزندان) گناه عمدى بسيار بزرگى است» اسراء/ 31. (مأخذ پيشين).

[*]... إِنَّ فِرْعَوْنَ وَ هٰامٰانَ وَ جُنُودَهُمٰا كٰانُوا خٰاطِئِينَ‌.«... مسلّما فرعون و هامان و لشكريان آن دو، خطاكار بودند» قصص/ 8.