از پاره‌اى از آيات قرآن نيز استفاده مى‌شود كه تحيت اهل بهشت نيز سلام است.

أُوْلٰئِكَ يُجْزَوْنَ اَلْغُرْفَةَ بِمٰا صَبَرُوا وَ يُلَقَّوْنَ فِيهٰا تَحِيَّةً وَ سَلاٰماً.«اهل بهشت در مقابل استقامتشان از غرفه‌هاى بهشتى بهره‌مند مى‌شوند و تحيت و سلام به آنها نثار مى‌شود» فرقان/ 75.

و در آيۀ 23 سورۀ ابراهيم و آيۀ 10 سورۀ يونس دربارۀ بهشتيان نيز مى‌خوانيم:

... تَحِيَّتُهُمْ فِيهٰا سَلاٰمٌ«تحيت آنها در بهشت سلام است».

و نيز از آيات قرآن استفاده مى‌شود كه تحيت به معنى سلام (يا چيزى معادل آن) در اقوام پيشين بوده است، چنان كه در سورۀ ذاريات آيۀ 25 در داستان ابراهيم مى‌گويد:

هنگامى كه فرشتگان مأمور مجازات قوم لوط به صورت ناشناس بر او وارد شدند به او سلام كردند و او هم پاسخ آنها را به سلام داد.

إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقٰالُوا سَلاٰماً قٰالَ سَلاٰمٌ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ‌.ذاريات/ 25.

از اشعار عرب جاهلى نيز استفاده مى‌شود كه تحيّت به‌وسيلۀ سلام در آن ايام بوده است[*]. (ج 43/4-44.)

اِسْتِحْياء: (قصص/ 25.)[**]

[استحيى، يستحيى، استحياء] به معنى «شرم داشتن، بازايستادن، زنده گذاشتن» است.

(*)پيرامون واژۀ «تحيّت» در تفسير نمونه به شرح مجلدات زير، بحث و گفتگو شده است: جلد 10، صفحه 329، جلد 23، صفحات 432-433 و 436.

[**]فَجٰاءَتْهُ إِحْدٰاهُمٰا تَمْشِي عَلَى اِسْتِحْيٰاءٍ قٰالَتْ‌...«پس يكى از آن دو، در حالى كه با نهايت حياء