يكى از ابعاد مهم زندگى انبيا عليه السلام عبادت، تضرع، استغفار، توبه، اِنابه، دعا، ستايش و ارتباط آنها با منبع لايزال فيض الهى است كه با تربيت، تعليم، راهنمايى و ارشادات خداوند در مراحل مختلفِ زندگى، دست به دعا، ستايش و تضّرع برمى‌داشتند و با شناختِ كامل، خداوند عالَم را پرستش مى‌كردند، زيرا كه مى‌دانستند:

(هُوَ اَلْحَيُّ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ فَادْعُوهُ مُخْلِصِينَ لَهُ اَلدِّينَ اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ اَلْعالَمِينَ‌؛[1]او تنها خداى زنده‌اى است كه معبود بر حقّى جز او نيست. پس تنها او را بخوانيد و به اخلاص بندگى كنيد كه ستايش و سپاس مخصوص آفريدگار عالميان است.)

برگزيدگان خدا آگاهى داشتند كه:

(وَ ما أُمِرُوا إِلاّ لِيَعْبُدُوا اَللّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ اَلدِّينَ حُنَفاءَ وَ يُقِيمُوا اَلصَّلاةَ‌؛[2]بندگان در كتب آسمانى امر نشدند، مگر به اينكه خدا را با اخلاص كامل پرستش كنند و از غير دين حق روى بگردانند و گرايش به حق داشته باشند.)

بندگان خالص خدا و از جمله پيامبران كه سفيران الهى بودند، توجّه داشتند كه دعا و ستايش و تضّرع به درگاه خدا عبادت و پرستش است زيرا خداوند مى‌فرمايد:

(وَ قالَ رَبُّكُمُ اُدْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ اَلَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِينَ‌؛[3]و پروردگار شما فرمود: مرا با اخلاص بخوانيد كه در اين صورت دعاى شما را مستجاب مى‌كنم و آنان كه از دعا و عبادت من اعراض و سركشى كنند، به زودى با ذلّت و خوارى وارد دوزخ مى‌شوند.)

در اين آيه شريفه پروردگار عالم دعا و درخواست انسان را عبادت و پرستش خود دانسته و اجابت دعاى بنده را تضمين نموده و خوددارى از آن را سر پيچى از

[1]- مؤمن (غافر) / 65

[2]- بيّنه / 5

[3]- مؤمن / 60