دعا وسيله ارتباط انبيا با خدا

1 - دعاهاى پيامبران درقرآن بخشى مربوط است به نيايش و راز و نياز آنها با پروردگار عالم كه خواسته‌اند با ارتباط با خدا رحمت و توجه او را بسوى خود جلب نمايند و با حالت روحى ميان خود و معبود حقيقى رابطه‌اى برقرار كنند و به نياز فطرى خود پاسخ دهند و در مقابل قدرت ثابت ولايزال عالم هستى و كمال نامحدود سر تعظيم و بندگى فرود آورند و با او راز ونياز نمايند و روح خود را به عالم غيب متصل كنند و به يكى از اصيل‌ترين ابعاد وجودى خود كه حس نيايش و پرستش است پاسخ گويند و به پيروانشان بفهماند پرستش و نيايش امرى فطرى است و با اندك تأملى مى‌توان دريافت كه روح انسان علاقه شديد و كشش درونى به مبدأ هستى دارد و مايل است اين ارتباط را هميشه در خود حفظ كند هر چند عده‌اى در جواب به نداى فطرت بى‌راهه رفته و به جاى معبود حقيقى و خالق هستى، خدايان دروغين و خيالى را پرستش مى‌نمايند و سر به آستان آنان مى‌سايند.

2 - انبيا هميشه دعا براى آنها وسيله رسيدن به خواسته‌هاى مادى و معنوى خود نبوده بلكه در بسيارى از اوقات، هدف آنها نيايش و دعا و راز ونياز به درگاه خداوند بزرگ بوده و به اقتضاى وابستگى و فقر ذاتى و نياز به خداوندِ عالم، به نيايش مى‌پرداختند و دعا را مطلوب ذاتى مى‌دانستند و اينطور نبود كه فقط در