حضرت عيسى عليه السلام وقتى ديد حواريّون عذر موجّهى بيان نمودند با حال تضرع و زارى از خداوند مسئلت نمود سفرۀ غذائى بر آنها و خودش نازل فرمايد كه روز فرود آمدن آن، عيد مذهبى او باشد - شايد روز يكشنبه بوده كه نصارى آنرا عيد قرار داده‌اند - و شايد مقصود آن حضرت آن بود كه از نزول آن، سرور و شادى عايد او و اصحابش شود و به همين مناسبت روز سرور و شادى را عيد مى‌نامند - از خداوند طعامى را مى‌خواهد كه براى پيروان آن حضرت در زمان او و بعد از او يعنى زمان ظهور دولت اسلام و يا براى آنها كه حاضر بودند و براى آنها كه غايب بودند، مايۀ سرور و خوشى باشد و در ضمن آيه و معجزه‌اى باشد از قدرت و رزاقّيت خداوند و به بندگان بفهماند وقتى در زمين خوردنى پيدا نشود، براى دوستانش از آسمان مائده نازل مى‌فرمايد.

نكات آموزندۀ دعاى حضرت عيسى عليه السلام

[1] - بعد از اينكه حضرت اصرار حواريون را بر درخواست خود مشاهده كرد و دانست قصدشان خير است و نمى‌خواهند عجز و ناتوانى حضرت را ثابت كنند، با اين دعا در كمال تضرع و فروتنى خدا را خواند و با آوردن تعبيراتى از قبيل (اَللّهُمَّ - ربّنا وَ مِنكَ (خدايا - پروردگارا - نشانه‌اى از طرف خودت) دخالت خود را در اين خواسته نفى كرد و همه چيز را از خدا دانست و ناتوانى خود را اظهار داشت.

2 - ادب دعا را رعايت نمود و جهت دعا را مشخص نمود و عرضه داشت خدايا مائده آسمانى را براى لذتهاى جسمانى طلب نكردم.

استجاب دعا

(قالَ اَللّهُ إِنِّي مُنَزِّلُها عَلَيْكُمْ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ اَلْعالَمِينَ‌؛1خداوند دعاى او را مستجاب كرد و فرمود من آن را بر شما نازل مى‌كنم ولى هركس

[1]- مائده / 114.