زبان و چه بدون زبان خدا را شكر و سپاس گفت وقتى خداوند علامت اعطاء فرزند را براى زكريا اين قرار مى‌دهد كه قدرت گويائى را از او سلب مى‌كند و زبانش تنها براى خواندن كتاب زبور و تسبيح خدا قدرت دارد اين نشانه اين است كه بندۀ خوب خدا اگر بخواهد ارتباط خود را با خدا حفظ كند و به مرحله قرب الهى دست پيدا كند بايد زبان خود را از گفته‌اى اضافى و سخنان بيهوده حفظ كند. و از طرفى اين كار براى زكريا هم علامت بود و هم وسيله شكر خدا بر نعمت فرزند كه بجز تسبيح و ذكر چيزى نگويد.

نماز در محراب و ذرّيه طيّبة

(هُنالِكَ دَعا زَكَرِيّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ اَلدُّعاءِ فَنادَتْهُ اَلْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي اَلْمِحْرابِ أَنَّ اَللّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى مُصَدِّقاً بِكَلِمَةٍ مِنَ اَللّهِ وَ سَيِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِيًّا مِنَ اَلصّالِحِينَ قالَ رَبِّ أَنّى يَكُونُ لِي غُلامٌ وَ قَدْ بَلَغَنِيَ اَلْكِبَرُ وَ اِمْرَأَتِي عاقِرٌ قالَ كَذلِكَ اَللّهُ يَفْعَلُ ما يَشاءُ قالَ رَبِّ اِجْعَلْ لِي آيَةً قالَ آيَتُكَ أَلاّ تُكَلِّمَ اَلنّاسَ ثَلاثَةَ أَيّامٍ إِلاّ رَمْزاً وَ اُذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيراً وَ سَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَ اَلْإِبْكارِ؛[1]در آنجا زكريا پروردگار خود را خواند و گفت بارالها به من از جانب خودت فرزند پاكى عطا كن كه تو دعا را شنوايى (اجابت كننده‌اى). فرشتگان او را در حالى كه در محراب ايستاده بود و نماز مى‌خواند، ندا كردند: خدا تو را به يحيى بشارت مى‌دهد كه او كلمه خدا (حضرت مسيح) را تصديق مى‌كند و رهبر و پارسا و پيامبر و از پاكان است. گفت خدايا چگونه مرا پسرى خواهد بود حال آنكه پير شده‌ام و زنم نازا است‌؟ فرمود: همينطور خدا هرچه بخواهد انجام مى‌دهد. گفت خدايا براى من نشانه‌اى قرار بده گفت نشانه تو آن است كه سه روز با مردم جز به اشاره سخن نتوانى گفت (زبانت از كار خواهد افتاد) خدايت را بسيار ياد كن و صبح و شام او را تسبيح گوى.)

[1]- آل عمران / 38 تا 41