مى‌نمود. و نصف از شب را به عبادت و شب زنده دارى مى‌پرداخت و نصف از سال را روزه مى‌گرفت يك روز، روزه بود و يك روز افطار مى‌كرد.[1]

نكته آموزنده

بزرگترين درسى كه از زندگى حضرت داود مى‌گيريم اين است كه با آنهمه قدرت ظاهرى و سياسى و حكومتى و نعمتهاى فراوان مّادى و ظاهرى دنيا، از نظر قدرت معنوى و اخلاقى و نيروى عبادت چنان بود كه قرآن او را بعنوان اواّب (بسيار بازگشت كننده به سوى خدا) مى‌ستايد بنده‌اى كه يك لحظه از ياد خدا و توبه به درگاه او غافل نشد و زندگى سرتاپا مادى دنيا او را به خود مشغول نكرد.

«بطورى كه پرندگان هم تحت تأثير عبادت و تسبيح او قرار مى‌گيرند و از آشيانه‌هاى خودشان گرد او جمع مى‌شوند و هر يك به نغمه خود تسبيح مى‌گفت و ذكر او را تكرار مى‌كردند.»[2]

قضاوت و استغفار

(وَ ظَنَّ داوُدُ أَنَّما فَتَنّاهُ فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ راكِعاً وَ أَنابَ فَغَفَرْنا لَهُ ذلِكَ وَ إِنَّ لَهُ عِنْدَنا لَزُلْفى وَ حُسْنَ مَآبٍ‌؛[3]داود دانست ما او را (با اين ماجراى قضاوت) آزموده‌ايم، از پروردگارش آمرزش خواست و به سجده افتاد و توبه كرد. ما اين عمل را بر او بخشيديم و او نزد ما داراى مقام والامى باشد و بازگشتى نيكو دارد).

قبل از اين آيات خداوند ماجرائى را درباره حضرت داود نقل مى‌كند كه افرادى به عنوان داد خواهى و قضاوت از محراب او بالا رفتند و نزد وى حاضر

[1]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 8، پيشين، ص 469

[2]- محمد ثقفى، تفسير روان جاويد، ج 4، پيشين، ص 576.

[3]- ص / 24 و 25