آموزش دعا و توبه

(وَ اِسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ؛[1]از پروردگار خويش آمرزش بطلبيد و آنگاه به سوى او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار بندگان است). حضرت شعيب قومش را كه با آنها نسبت خويشاوندى هم داشت از گناهان كبيره مثل بت‌پرستى و كم فروشى كه در بين آنها رائج بود، نهى فرمود و از نازل شدن عذاب سخت الهى كه بر قوم نوح و لوط وارد شد، هشدار داد، آنان را دعوت به توبه و استغفار نمود و طريقه دعا و ارتباط با خدا را به قوم هود آموخت و فرمود ابتداء از پروردگار خود طلب مغفرت نمائيد و از گناهان و اعمال ناپسند گذشته آمرزش خواهى كنيد وبا توبه به خدا برگرديد زيرا توبه واقعى آن است كه گناهكار به خطاو معصيت خود اعتراف و از خدا طلب عفو نمايد و با عزم و اراده به او برگردد و گذشتۀ خود را جبران نمايد.

معارف و نكات آموزنده

1 - حضرت شعيب به قومش مى‌گويد: «وَ اِسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ‌» از پروردگار خويش آمرزش بخواهيد بطورى كه قومش را به خدا نسبت مى‌دهد و ربوبيت او را به ايشان اضافه مى‌كند تا بفهماند كه با خدا مربوطند، هر چند خودشان توجه ندارند ولى او در هر حال ربّ و سرپرست آنها است و از طرفى مى‌خواهد به آنها گوشزد كند پروردگار حقيقى و معبود واقعى آنها خالق هستى و مربّى موجودات عالم است نه اربابها و خدايان دروغين. توجه اين معنى در دعا بسيار مؤثر است كه شخص بداند هستى او از خدا است و در هر حال وابسته و محتاج به او است و از ديگران استمداد نجويد و بى راهه نرود.

[1]- هود / 91