حضرت لوط عليه السلام

لوط عليه السلام خواهر زادۀ حضرت ابراهيم عليه السلام بود و اوّلين فردى بود كه نبوت دايى خود را تصديق كرد (فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ)[1] و همراه ابراهيم عليه السلام با مال فراوان و اندوخته‌اى بسيار از مصر خارج و به سرزمين مقدس فلسطين وارد شدند و پس از مدتى به علت افزايش احشام و گوسفندان محيط فلسطين را بر خود تنگ ديد و به شهر سَدوم كه آن را مؤتفكه مى‌گفتند كوچ كرد كه مردم آن محل داراى اخلاقى فاسد و باطنى ناپاك بودند.

ابوبصير از امام صادق عليه السلام نقل مى‌كند: حضرت لوط عليه السلام در بين قومش 30 سال اقامت داشت و قومش داراى بُخل شديد بودند و چون سر راه كاروانيانى بودند كه به مصر و شام سفر مى‌كردند و ميهمان بر آنها زياد وارد مى‌شد، عمل زشت لواط را در مقابل دادن اجرت با آنها انجام مى‌دادند تا كم كم از ميهمان شدن متنفر شوند و خوددارى كنند و اين روحيه باعث شد هم جنس گرايى در بين آنها شايع شود و حضرت لوط عليه السلام را كه كريم و سخاوتمند بود، از پذيرش و پذيرايى ميهمان نهى مى‌كردند و متأسفانه همسر وى نيز كافر بود و با مخالفين حضرت همكارى داشت و هر وقت براى حضرت ميهمان مى‌آمد، با برافروختن آتش در

[1]- عنكبوت / 27