20. استقامت و ثبات قدم در عصر غیبت

اصبغ بن نباته می‌گويد: به حضور امام علی7 آمدم و ديدم غرق در فكر و انديشه است، پرسيدم: ای اميرمؤمنان! چرا اينگونه در فكر و انديشه هستید و به زمين می‌نگرید و روی آن خط می‌كشید؟ آيا به رهبری و حکومت، اشتياق يافته‌اید. حضرت فرمود: نه به خدا سوگند، هرگز حتی يك روز هم نبوده كه شيفته خلافت يا شيفته دنيا گردم، بلكه درباره مولودی كه يازدهمين فرزند من است یعنی حضرت مهدیf» فكر می‌كردم،

همان کس كه سراسر زمين را پس از آن که پر از ظلم و جور شده، پر از عدل و داد می‌كند، برای او غيبت و سرگردانی وجود دارد، بعضی در اين راستا گمراه گردند، و بعضی راه هدايت را شناخته و در مسیر و اعتقاد به آن حضرت استقامت ورزند. [1]

21. استقامت در سیره امام حسین7

وقتی امام حسين7 تصمیم گرفت با یزید بیعت نکند و روانه مکّه شود، محمّد حنفيّه خدمت آن حضرت رسيد و عرض کرد: برادرم! تو محبوب‌ترين و عزيزترين مردم نزد من هستی. اطاعت تو بر من واجب است؛ زيرا خداوند تو را بر من برتری داده و از بزرگان بهشت قرار داده است. به خدا سوگند آنچه را خير و صلاح بدانم از تو دریغ نخواهم داشت.

برادرم حال که قصد رفتن داری تا آنجا كه ممكن است در مسیر راه در شهرها اقامت نكن و با فرستادن نمايندگانی به سوی مردم کوفه، آنان را به بيعت با خود دعوت نما؛ اگر با تو بيعت كردند، خدا را سپاس کن و گرنه باز به تو آسيبی نمی‌رسد با ورود تو به شهر می‌ترسم بين مردم اختلاف بیفتد گروهی از تو پشتيبانی كرده و

[1].[560] اصول کافی، کلینی، محمد بن یعقوب، ط الاسلامية، ج‌ 1 ص 338.