10. استقامت در احوالات معنوی

رسول خداﷺ بعد از نماز صبح در مسجد جوانی را ديد که چرت می‌زند، و سرش پایين می‌افتد و رنگش زرد است و تنش لاغر، چشمانش در گودی فرو رفته است، به ‌او فرمود: ای جوان! در چه حالی صبح كردی؟ جوان گفت: صبح كردم در حالی كه دارای صفت «يقين» بودم رسول خدا از سخن او تعجّب كرد و به‌ او فرمود: برای هر چیز، حقيقتی است، نشانه و حقيقت یقین تو چيست؟ (إِنَّ لِكُلِّ يَقِينٍ حَقِيقَةً فَمَا حَقِيقَةُ يَقِينِكَ)

جوان گفت: ای رسول خدا! همانا يقين من، من را محزون نموده و بيداری شب «برای عبادت» و تشنگی روزهای گرم «بر اثر روزه» را به‌ من بخشيده است، به ‌دنيا و آنچه در دنياست، بی‌ميل شده‌ام تا آنجا كه گويا عرش خدا را مشاهده می‌كنم كه برای حسابرسی مخلوقات برپا شده و مردم إجتماع كرده‌اند و من در ميانشان هستم، گويا بهشتيان را در بهشت می‌نگرم كه از نعمت‌های إلهی بهره‌مندند، و بر تكيه گاه‌های بهشتی تكيه زده و يكديگر را معرفی می‌نمايند.

گويا دوزخيان را می‌نگرم كه در دوزخ، عذاب می‌شوند، و ناله و فريادرسی آن‌ها بلند است، به‌گونه‌ای كه آهنگ زبانه آتش دوزخيان را در گوش خود می‌شنوم كه طنين افكن است رسول خدا به ‌اصحاب خود فرمود: (عَبْدٌ نَوَّرَ اللَّهُ قَلْبه ‌لِلْإِيمَانِ فَأَثْبَتَ) اين جوان، بنده‌ای است كه خداوند قلبش را به نور ايمان، روشن نموده است. آن گاه پیامبر اکرم به ‌آن جوان فرمود: مراقب باش كه بر همين حال «معنوی» باقی مانده و استقامت کنی. جوان گفت: ای رسول خدا! دعا كن تا خداوند مقام شهادت در ركاب شما را نصيبم گرداند. رسول خدا دعا نمود.

از اين تاريخ، چندی نگذشت كه آن جوان در یکی از جنگ‌ها خدمت پیامبر