او خارج نشد تا جایی که در بیابان همسرش هم او را رها کرد.

حضرت ايّوب در مقابل همه این مشکلات و امتحان‌های إلهی، محکم و استوار ماند و سرفراز بیرون آمد، اما دیگر نيروی حركت برای انجام ضروری‌ترين كارهای خود را نداشت، تا آنجا كه نمی‌توانست به تنهايی كاسه‌ای آب بنوشد. پس نه از سر شكوِه كه با حال تضرّع به خدای بزرگ، عرض كرد: پروردگارا! در ناتوانی و درد و اندوه به سر می‌برم و تو مهربان‌ترين مهربانانی!چنان که قرآن به این فراز از زندگی حضرت اشاره کرده و می‌فرماید: (أَنِّی مَسَّنِی الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ). [1]

از جانب خداوند خطاب رسید: بنده خوب و صبور و شاكر ما ايّوب! پای خود را به زمين بكوب تا چشمه‌ای زلال و آبی گوارا بجوشد؛ از آن بنوش و تن خود را در آن بشوی! ايّوب چنان كرد پس به اراده إلهی سلامت و جوانی او بازگشت و خداوند همسر باوفای او را نيز جوان کرد و به او بازگردانيد و تمام فرزندان او را دوباره زنده كرد و علاوه به او فرزندان ديگر و نوادگان بسيار عطا فرمود و او تا حدود يك قرن پيش از ابراهيم به نيكبختی و پيامبری زيست. [2]

4. استقامت حضرت عيسی7

حضرت عيسی7 در رسالت خود كوشا و خستگی‌ناپذير بود، در دعوت خود سستی روا نمی‌داشت و پيوسته به عياشی و خوشگذرانی يهود، اعتراض نموده و آنان را سرزنش می‌كرد كه چرا خود را اسير تشريفات ظاهری شريعت تورات می‌سازند و تنها دنبال ظواهر دين هستند و با تحريف دين از صراط مستقيم منحرف شده‌اند! عيسی به يهود با بيانی روشن يادآوری می‌كرد كه روش شما با روح دين و دعوت

[1] .سوره انبیاء، آیه 83.

[2]. قصه‌های قرآنی، جاد المولی، محمد احمد، ترجمه مصطفی زمانی، ص289.