خصوصایت مادّی باشد امری مذموم و ناپسند است. زیرا چنین احترامی ‌جنبه الهی ندارد و صرفاً ‌به‌ جهت امور مادّی و به طمع استفاده مادّی و مالى از آنان صورت می‌گیرد. در روايات تکریم مردم به قصد و نیت این امور مادی مذمّت شده است چرا که احترام ثروتمند یا صاحب‌مقام، اگر صرفاً به خاطر ثروت یا مقام او باشد نشانه ضعف ايمان فرد است بلکه اگر كسى سلطان جائر يا حاكم خائنى را به این جهات تجليل نمايد، تایید کار او محسوب شده و شريك ظلم‌های او خواهد شد.

Q چهارم: احترام به دیگران گاهی به جهت احترام گذاشتن دیگران به خود فرد است زیرا طبق قاعده عمل و عکس العمل، وقتی شما به کسی احترام بگذارید، از او انتظار احترام را دارید و به عکس وقتی به کسی بی‌احترامی کنید باید از او هم عکس العمل متناسب با رفتار خود را انتظار داشته باشید. از این رو وقتی کسی به ما بی‌احترامی ‌کند به او می‌گوییم: احترام خود را نگهدار! در حقیقت منظورمان این است که اگر بی‌احترامی کنی، احترام خودت را حفظ نکرده و بی‌احترامی دریافت خواهی کرد. از این رو امام علی7 می‌فرماید: (أجمِلُوا فی الخِطابِ تَسمَعُوا جَميلَ الجَوابِ)[1] با دیگران نیکو و محترمانه سخن بگویید تا آنان هم با شما چنین سخن گویند.

Q پنجم: گاهی تکریم و تعظیم دیگران ‌به‌ جهت محفوظ ماندن از شرارت فرد است یعنی دیگران براى دفع ظلم و اذيّت و دفع شرارت فرد او را احترام و تکریم می‌کنند، مانند احترام به شخصِ ظالم، بد زبان، بی‌حياء، دزد، موذى، سلطانِ جائر و به طور کلی اشخاص شرير و خبيث، تعظيم چنین افرادی در شرایط تقیّه و برای حفظ جان و مال و حفظ دین و آبروی فرد جائز است خصوصاً در محيط نا‌مساعد و نا‌امنی كه سر رشته أمور به دست مردان رذل و خيانتكار و متعصّب است که اگر در آن وضعیت

[1].[45] غرر الحكم تميمی، عبد الواحد، شماره: 2568.