کعبه معظمه را خراب كرده و هزار ملك مقرب را كشته باشد. [1] در جای دیگر فرمود: هر كس مؤمنى را محزون كند، اگر تمام دنيا را هم به او بدهد، تلافى آن گناه نخواهد شد و اجرى هم در قیامت نخواهد داشت. [2]

7. خجل کردن مؤمن از مصادیق آزار مؤمن

حسن بن ابی‌العلاء به همراه بيست نفر به سوی مكه حركت می‌كرد و در هر توقّفگاهی برای مسافران گوسفندی را می‌كشت و اطعام می‌داد. وی وقتی وارد بر امام صادق7 شد، حضرت به او فرمود: وای بر تو! آيا مؤمنين را ذليل کرده و آن‌ها را اذيّت می‌نمايی؟ عرض كردم: پناه به خدا از اين که مؤمنی را بیازارم! حضرت فرمود: به من خبر رسيده كه در سفر خود در هر منزل و توقّف‌گاهی گوسفندی برای هم سفری‌های خود می‌كشتی.

عرض كرد: آری، ولی به خدا قسم! برای خشنودی پروردگار اين كار را می‌كردم. حضرت فرمود: آيا نمی‌دانی در بین آنان كسانی هستند كه دوست می‌دارند همانند تو اطعام دهند، ولی چون قدرت و توانایی مالی ندارند، «با تکرار پیوسته این عمل توسّط تو آنان شرمنده می‌شوند» و بر آن‌ها گران می‌آيد! عرض كرد: توبه می‌كنم و ديگر اين عمل را انجام نمی‌دهم. حضرت فرمود: حرمت مؤمن نزد خدا بزرگ‌تر است از هفت آسمان و هفت زمين و فرشتگان و كوه‌ها و آنچه در آن‌هاست. [3]

نکته: اطعام به دیگران کار بسیار پسندیدهای است ولی اگر به حدّی باشد که موجب خودنمایی شود و یا باعث شرمندگی و آزار دیگران شود، پسندیده نیست. لذا شایسته است که

[1].[339] (مَنْ آذَى مُؤْمِناً بِغَيْرِ حَقٍّ فَكَأَنَّمَا هَدَمَ مَكَّةَ وَ بَيْتَ اللَّهِ الْمَعْمُورَ عَشْرَ مَرَّاتٍ وَ كَأَنَّمَا قَتَلَ أَلْفَ مَلَكٍ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ) مستدرک الوسائل: محدّث نوری، میرزا حسین، کتاب حج، باب 135.

[2].[340] (مَن أحْزَن مُؤمنا ثمّ أعطاهُ الدُّنيا لم يَكُنْ ذلكَ كَفّارتَه، و لم يُؤْجَرْ عَلَيهِ) گناهان کبیره: ج 2، ص 304.

[3].[341] نمونه معارف، علی فصیحی، ج 2، ص 453.