28. مهربانی و گذشت نسبت به یکدیگر

ابواسماعيل می‌گويد: به امام باقر7 عرض كردم: شيعيان در آنجا كه زندگى مى‌كنيم، بسيارند. امام باقر فرمود: آيا ثروتمندان نسبت به فقرا، مهربان هستند و به آن‌ها توجه دارند؟ آيا نيكوكاران نسبت به خطا کاران اهل گذشت هستند؟ آيا نسبت به همديگر، همكارى و برادرى دارند؟ ابواسماعيل گفت: نه، اين ويژگى‌ها در ميانشان نيست.

امام باقر فرمود: چطور آنان را شیعه ما خطاب می‌کنی شيعه كسى است كه اين ويژگي‌ها را داشته باشد و نسبت به فقرا مهربان باشد ... (لَيْسَ هَؤُلاَءِ شِيعَةً الشِّيعَةُ مَنْ يَفْعَلُ هَذَا).[1]

29. برخورد نیکو با همسفر

ابوعبيده می‌گويد: در سفرى، هم كجاوه امام باقر7 بودم «کَجاوه اتاقک چوبی که بر پشت شتر یا حیوان دیگر می‌بندند و یک یا دو نفر در آن می‌نشینند و سفر می‌کنند» هنگام سوار شدن، نخست من سوار شدم، بعد آن حضرت سوار شد، وقتى هر دو سوار شدیم، آن حضرت به من سلام كرد و مانند مردى كه دوست صمیمی خود را ديده، مصافحه و احوال پرسى نمود و هنگام پياده شدن هم آن حضرت زودتر از من پياده شد و بعد از پیاده شدن، به من سلام كرد و مانند كسى كه دوستش را تازه ديده، احوال پرسى نمود و مصافحه نمود و دستم را فشرد من به آن حضرت عرض كردم:

اى پسر رسول خدا! شما به گونه‌ای رفتار كردید، كه هيچ كس از مردمِ ما، چنين رفتار نمى‌كند، اگر يك بار هم این‌گونه رفتار كنند، زياد است؟ امام باقر فرمود: آيا

[1].[305] اصول کافی، کلینی، محمد بن یعقوب، ط الاسلامية، ج 2ص 173 ح 13.