مسلمانان را در اختيار داشت و هر طور هوس می‌كرد خرج می‌کرد زبيده ‌از خود ثروتى نداشت و مال خود را صرف عمل خير نكرد؛ بلکه مال مردم را صرف مردم كرد؛ تفاوتش با ساير زنان دیگری كه مثل او مقام داشتند، اين بود كه ديگران مال مردم را صرف هوس‌ها و شهوات شخصى خود مى‌كردند ولی او قسمتى از اين مال را صرف يك امر عام المنفعه كرد. [1]

نکته: تازه معلوم نیست مقصود زبيده از اين كار چه بوده آيا میخواسته نامش در تاريخ بماند یا رضاى خدا را در نظر داشته است؟ خدا میداند و بس، نقل شده زبيده را در خواب ديدند و از او پرسيدند كه خدا ‌به جهت اين نهرى كه جارى ساختى با تو چه كرد؟ جواب داد: تمام ثواب‌هاى آن را به صاحبان اصلى پولها عطا نمود.

30. رعایت اخلاص و جاری شدن چشمههای حکمت از قلب بر زبان

از مرحوم شیخ هاشم قزوینی نقل شده که فرمود: «اگر کسی‌ به این حدیث شریف (مَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ أَرْبَعِينَ يَوْماً فَجَّرَ اللَّهُ يَنَابِيعَ الْحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ)[2] عمل کند و چهل روز اعمالش را تنها برای خدا و امتثال امر الهی انجام دهد، چشمه‌های حکمت از قلب او بر زبانش جاری می‌شود.

به این ‌صورت که در تمام اعمال خود قصد اطاعة اللّه کند، اعم از واجبات و مستحبات و حتی مباحات، در واجبات و مستحبات معلوم است که می‌توان قصد قربت نمود و اما در مباحاتی مثل خوردن و آشامیدن هم فرد می‌تواند قصد تقرّب کند. مثلاً قصد او از خوردن غذا، حفظ جان و سلامتی باشد و این که قدرت بر عبادت و اطاعت خداوند پیدا کند و قصد او از خواب و استراحت این باشد که

[1].[215] مجموعه آثار، شهید مطهری، مرتضی. ج 1، ص 302.

[2]. سفينة البحار، شیخ عباس قمی، ج 1 صفحة 408.