(1018) 18- از سخنان آن حضرت است‌

: مَا يُدْرِيكَ مَا عَلَيَّ مِمَّا لِي- عَلَيْكَ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ لَعْنَةُ اللَّاعِنِينَ- حَائِكٌ ابْنُ حَائِكٍ مُنَافِقٌ ابْنُ كَافِرٍ- وَ اللَّهِ لَقَدْ أَسَرَكَ الْكُفْرُ مَرَّةً وَ الْإِسْلَامُ أُخْرَى- فَمَا فَدَاكَ مِنْ وَاحِدَةٍ مِنْهُمَا مَالُكَ وَ لَا حَسَبُكَ- وَ إِنَّ امْرَأً دَلَّ عَلَى قَوْمِهِ السَّيْفَ- وَ سَاقَ إِلَيْهِمُ الْحَتْفَ- لَحَرِيٌّ أَنْ يَمْقُتَهُ الْأَقْرَبُ وَ لَا يَأْمَنَهُ الْأَبْعَدُ (4826- 4772)

[لغات‌]

(حتف): هلاكت و بعضى حتف را حيف نقل كرده‌اند كه به معناى ميل است (مقت): خشم و دشمنى‌

هنگامى كه امام (ع) در كوفه بر روى منبر خطبه مى‌خواند، اشعث بن قيس به اعتراض گفت: يا امير المؤمنين آنچه مى‌فرماييد به ضرر شماست نه به نفعتان.

امام (ع) با نگاه تندى به او نگريست و فرمود:

[ترجمه‌]

«تو چه مى‌دانى كه چه چيز به ضرر و يا به نفع من است؟ نفرين خدا و نفرين نفرين كنندگان بر تو باد اى بافنده، پسر بافنده و اى منافق فرزند كافر. به خدا قسم تو يك بار در زمان كافر بودنت اسير شدى و يك بار در زمان مسلمانيت و در