(1008) 8- از سخنان آن حضرت است‌

يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ- فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِيجَةَ- فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ- وَ إِلَّا فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْهُ (3536- 3512) مقصود امام (ع) از اين كلام، زبير است كه در وقت مقتضى بيان فرموده‌

[لغت‌]

(وليجة): نيّتى است كه در كار دخالت دارد

[ترجمه‌]

«گمان زبير اين است كه با دستش بيعت كرده نه با قلبش، به هر حال به بيعت اقرار كرده ولى ادّعاى خلاف آن را دارد كه بايد آن را با دليل روشن ثابت كند، در غير اين صورت محكوم به بيعت و اطاعت است».

[شرح‌] (3536- 3494)

اين كلام امام (ع) به صورت مناظره آن حضرت با زبير است و شامل دليلى است كه بر عليه ادّعاى زبير اقامه شده كه هم دليل او را باطل مى‌كند و هم بدان پاسخ مى‌دهد. توضيح دليل حضرت اين است: هنگامى كه زبير بيعت آن حضرت را شكست و براى جنگ با آن حضرت آماده شد، امام (ع) به لزوم‌