(الحضن): پهلو، از زير بغل تا خاصره.

(النّفج): به معنى نفخ، ورم.

(النّثيل): سرگين حيوانات.

(معتلف): چراگاه.

(الخضم): با تمام دهان خوردن. بعضى اين كلمه را مضغ تلفّظ كرده‌اند كه به معنى دندانهاى عقب دهان مى‌باشد. بعضى خضم را خضم تلفظ كرده‌اند كه از نظر معنى فرقى نمى‌كند.

(النّبة): گياه.

(انتكث): نقض كرد و شكست.

(اجهز على الجريح): يعنى سريعاً مجروح را كشت.

(كبا الفرس): اسب به سر در آمد.

(البطنه): پر خورى در غذا، سيرى زياد.

(الرّوع): ذهن و عقل.

(راعنى): بيمناك ساخت مرا، ما راعنى يعنى به من توجه نكرد.

(انثال الشي‌ء): قرار گرفتن بعضى اشياء پشت سر هم (العطاف): عبا. عطفاى نيز نقل شده به معنى دو طرف بدن از نزديك سر تا زانو.

(الرّبيض و الرّبيضه): به گوسفند و چوپان و جايگاه نگهدارى گوسفندان گفته مى‌شود.

(مروق السهم): بيرون رفتن تير از كمان.

(راقه الأمر): به تعجّب افكند او را.

(الزّبرج): زيور و زينت.

(النّسمه): انسان، گاهى به معناى حيوان هم به كار مى‌رود.

(المقاره): اقرار هر كس نزد دوستش و رضايت آن دو در امرى.

(الكظّه): پر خورى.

(الغارب): بالاى شانه شتر (العفطه من الشّاة): چيزى شبيه عطسه انسان و بنا به قولى آب دماغ گوسفند.

(الشقشقة من البعير): چيزى كف مانندى كه شتر هنگام بانگ كردن و مستى از دهان بيرون آورد به خطيبى شقشقه گفته مى‌شود كه داراى سرمايه سخن باشد.

(الشّورى): نوعى نجوا و مرادف مشاوره است.

(اسف الطّائر): زمانى است كه پرنده هنگام پرواز به زمين نزديك مى‌شود.

(الصّغو): ميل.

(الضّغن): كينه.

(الاصهار): بنا به نظر ابن اعرابى به زنانى گفته مى‌شود كه به واسطه كنيزى و نسب و ازدواج حرام مى‌شود و بعضى از اعراب اصهار را جز بر خانواده زوجين اطلاق مى‌شود.

[ترجمه‌]

« (اى ابن عبّاس) آگاه باش به خدا سوگند فلانى (ابو بكر بن ابى قحافه)