بخشى كه در شأن آل نبى (ص) است‌

هُمْ مَوْضِعُ سِرِّهِ وَ لَجَأُ أَمْرِهِ- وَ عَيْبَةُ عِلْمِهِ وَ مَوْئِلُ حُكْمِهِ- وَ كُهُوفُ كُتُبِهِ وَ جِبَالُ دِينِهِ- بِهِمْ أَقَامَ انْحِنَاءَ ظَهْرِهِ وَ أَذْهَبَ ارْتِعَادَ فَرَائِصِهِ (2459- 2434)

[لغات‌]

(اللجأ): پناهگاه (موئل): از آل يؤل گرفته شده و به معناى مرجع است.

(انحنا): كجيها، اعوجاج (فرائض): جمع فريصه، گوشتى كه ميان پهلو و شانه قرار دارد و در حيوان هميشه مى‌لرزد.

[ترجمه‌]

«آل نبى (ص) جايگاه سرّ خدا، و پناهگاه دستورات او و خزانه دانش او، مرجع حكمتهاى او و حافظ كتابهاى او، و سبب استوارى دين او هستند، خداوند به وسيله ايشان خميدگى دين خود را راست كرد و لرزش دين را توسط آنان زايل فرمود.»

(2451- 2434)

[شرح‌]

ميان قراين چهارگانه «سر، امر، علم، حكم» سجع متوازى است، تمام ضماير مفرد عبارت فوق به خدا باز مى‌گردد خبر ضمير ظهره و فرائصه كه به رسول خدا باز مى‌گردد. به اين دليل كه كلمه اللّه و رسول در آغاز خطبه به كار رفته است. قول ديگر اين است كه تمام ضماير بدون استثنا به رسول باز مى‌گردد.

امام (ع) با بيان موضع سرّ اشاره به كمال استعداد نفوس امامان (ع) براى اسرار خدا و حكمت او دارد، زيرا موضع حقيقى براى چيزى آن جايى است كه شيئى را بپذيرد و آمادگى آن را داشته باشد. و با بيان ملجأ امره اشاره به اين فرموده است كه آنان ياران دين خدا و قيام كنندگان به دستورات او و حاميان دين‌